Anyone reading this post of our Swavlamban intitative can help us with this intent of ours...

 

Mittal Patel meets Bajaniya community who is experiencing
debt-free living after taking interest free loan from VSSM

‘Loan you offered helped me set up my business; I saved well and married off my daughter without borrowing a single rupee from a private money lender!’ an elated Govindbhai Bajaniya shared.

Around 25 people in Banaskantha’s Kankrej exchanged/sold fashion accessories and likes against the naturally fallen hair of women. However, they lacked the capital to procure and stock goods in bulk. As a result, they needed to borrow money from private lenders at a very high-interest rate. It means their ability to save money got compromised.

VSSM offered these individuals interest-free loans, enabling them to buy goods wholesale. These men who either walked or cycled to collect hair managed to make good profits from their rejenuvated business, which helped each of them buy a motorbike to help them scale more regions.

Recently, I met these young Bajaniya men. Since the motorbikes also double up as stores, we decided to upgrade the design of the bikes to mobile kiosks to help them showcase their products better and attract more customers.

Anyone reading this post can help us with this intent of ours.

The youth from Patan’s Sirval village also requested for the same, a modified motorbike.

We will help them with efficiently designing a motorbike. VSSM also plans to improvise their goods procurement system. Most of these families buy goods from the local level and pay a higher price for the same. We plan to link them with the Tankshal market in Ahmedabad. It will provide them options to buy the latest products and wholesale rates and make better profits. Our team members Nisha and Amibahen will help them with this nitty-gritty.

Ishwarbhai, our team member in Banaskantha helps identify deserving candidates for interest-free loan initiative. VSSM takes immense pride in its hardworking team at the realm of  various initiatives.

We are glad the families are economically flourishing and experiencing the joys of debt-free living.

'તમે લોન આપી એમાંથી ધંધો સરસ ગોઠવાયો. બચત થઈ એમાંથી મારી દીકરીના લગ્ન કર્યા. એક રૃપિયો પણ વ્યાજવો લાવવો ન પડ્યો.'

ગોવિદભાઈ બજાણિયાએ આ વાત હરખ સાથે કહી.

બનાસકાંઠાના કાંકરેજના ગામોમાં રહેતા લગભગ 25 વ્યક્તિઓ કાંસકામાં ઊતરીને આવતા વાળના બદલામાં કટલરી વેચવાનું કામ કરતા. પણ એમની પાસે કટલરીનો ઝાઝો સામાન લાવવા મૂડી નહીં. વ્યાજવા પૈસા લાવી એ ધંધો કરતા પણ એમાં બચત ન થાય. 

અમે લોન આપી એમાંથી તેઓ ધીમે ધીમે હોલસેલમાં સામાન લાવતા થયા. પગપાળા કે સાઈકલ પર ધંધો કરનાર સૌએ ધંધામાંથી નફો કરીને બાઈક વસાવ્યું. એક લોન પતી ને પછી બીજી પણ લીધી. 

હમણાં આ યુવાનોને મળવાનું થયું. એ બાઈક પર ધંધો કરે તે બાઈક પર એમની દુકાન સરસ ગોઠવાય તેવું અલગ બાઈક ડીઝાઈન કરવાનું નક્કી કર્યું છે. જેથી જો દીખતા હૈ વો બીકતા હૈ જેવું થઈ શકે.

આવા બાઈકની ડીઝાઈનમાં પણ કોઈ વ્યક્તિ મદદ કરી શકે.

પાટણના સરવાલમાં રહેતા યુવાનોની પણ આજ વિનંતી હતી.  

હરતી ફરતી સરસ દુકાન બનાવી આપીશું. સાથે આ બધા સ્થાનીક સ્તરેથી સામાન ખરીદે છે તેની જગ્યાએ અમદાવાદ ટંકશાળથી વિવિધ પ્રકારનો આજના સમયમાં ચલણી હોય તેવો સામાન ખરીદે તેવું ગોઠવવાનો પ્રયત્ન છે જેથી તેમનો નફો વધે..અમારી નિશા અને અમીબહેન આમાં મદદ કરશે.

બનાસકાંઠામાં અમારો ઈશ્વર આ પરિવારોને ખુબ મદદ કરે. યોગ્ય વ્યક્તિ શોધી તેને લોન આપવાનું એના થકી થાય. આવા સરસ કાર્યકરો VSSM પાસે હોવાનું ગર્વ છે. 

પણ આનંદ બધાનો ધંધો સરસ ગોઠવાયાનો ને સૌ ડાયરીમાંથી મુક્ત થયા એનો.

#MittalPatel #VSSM #livelyhood #loanapproval #jwellery

Dalpatbhai is a wise man; we wish he soon realizes his dreams...

Dalpatbhai Bharthari came to meet Mittal Patel to show his 
Fixed Deposit receipt of Rs 15,000/- 

“Ben, look, I have got an FD (fixed deposit) done!”

I was a little amazed listening to the word FD from Dalpatbhai, who has never been to school. Only to realise that this is the doing of our Nisha and Ambien. The duo is in charge of the Swavlamban initiative while Bhargawbhai, Madhubahen, Hiren, Sachin, and Dipen support them. Our team offers unsolicited advice to any loan applicant to cultivate the habit of regular savings.

And not all choose to follow it with dedication and promptness shown by Dalpatbhai.

“Ben, I am a Bharthari from Banaskantha living in Ahmedabad’s Kamod. The Ravanhattha I play doesn’t earn me much. I work hard, but my earnings remain meager. I collect scrap; how much can I carry on my shoulder? In a video shared by you, I saw how the Nathbawa  inn Surendranagar benefited from the paddle rickshaw you gave them; I also want to buy a paddle rickshaw.” Dalpatbhai spoke his mind at our office a few months ago. 

Although we were meeting Dalpatbhai for the first time, we know his community well. Hence, we asked him to write an application for the paddle rickshaw. “But I cannot read or write!” he responded, requesting Ambien and Nishaben to write an application. “But I don’t want it free; you loan me the money to buy it!” he added.

Dalpatbhai leads an itinerant life, and it is not sure how long he will remain in Kamod. Therefore, we had our apprehensions about his ability to pay installments regularly. 

“Please have faith in me, I don’t want charity. But, I will not let you down; loan me some money!” he requested after our queries.

Dalpatbhai’s intentions were noble, and we loaned him some amount. Within a month, he repaid Rs. 6000, and one day he came to our office to show FD receipt of Rs. 15000. “I want to collect more such receipts because I wish to buy a house.”  Dalpatbhai shared. He has bought separate paddle rickshaws for his wife and son. They, too, work independently and contribute to family income along with regular savings.

“I have to save Rs. 3000 a month if not more; you have taught me how to do it. Had I begun a little early, the amount would have been substantial enough to buy a house. ” Dalpatbhai shared.

Dalpatbhai is a wise man; we wish he soon realizes his dreams.

'આ લો બેન મે એફ.ડી કરાઈ લીધી...'

નિશાળનું એકેય પગથિયું ન ચડેલા દલપતભાઈના મોંઢે એફ.ડી. શબ્દ સાંભળીને નવાઈ લાગી. પછી ખ્યાલ આવ્યો આ કમાલ તો અમારી નિશા અને અમીબેનનો.. 

આ બેય vssm નો સ્વાવલંબન કાર્યક્રમ સંભાળે. ભાર્ગવભાઈ,મધુબહેન, હીરેન, સચિન, દીપેન એમને મદદ કરે. પણ જેમની પણ લોનની અરજી આવે એ લોકોને ફરજિયાત બચત કરવાની સલાહ અમારી ટીમ વણમાંગે આપે.. 

આમ તો બચત કરોનું અમારી સાથે સંકળાયેલા બધાને કહીયે પણ અમારી કહેલી વાતનું અક્ષરસહ પાલન એ પણ દલપતભાઈએ માની ન શકાય એ ઝડપે કર્યું.

થોડા મહિના પહેલાં દલપતભાઈ અમારી ઓફીસ પર આવ્યા ને કહ્યું,

'બેન મુ બનાસકોઠાનો ભરથરી. હવ રાવણહથ્થો વગાડવાનું કોય ચાલતુ નહીં. મેનત મજુરી કરુ પણ એમાં દાડો નહીં વળતો. અમદાવાદ કમોડમો રહુ હુ અન ભંગાર ભેગો કરી વેચવાનું કરુ હુ. પણ ખભા ઉપર કોથળો નોખી ચેટલું વેણી હકાય. માર્ પેડલ લેવી હ. તમે સુનગર(સુરેન્દ્રનગર)મો નાથબાવાન્ પેડલ આલી ને ઈમન ચેવો ફાયદો થ્યો એ બધુ મે તમારા વિડીયામો હોભળ્યું તે મારય્ પેડલ લેવી હ્.'

એકી શ્વાસે બોલી રહેલા દલપતભાઈને અમે પહેલીવાર મળી રહ્યા હતા. હા એમના આખા સમાજને જાણીયે એટલે અમે એમને પેડલ માટે મદદ કરોની અરજી લખી આપવા કહ્યું. એમણે કહ્યું, 'બુના મુ તો અંગુઠાસાપ સુ'

છેવટે અમીબેન અને નિશાને અરજી લખી આપવા કહ્યું.. 

પણ દલપતભાઈ ઊભા રહ્યા એમણે કહ્યું, 'બેન મારે મદદ ના જોવ. મન લોન આલો'

દલપતભાઈનું ઠેકાણું બદલાયા કરે. કમોડમાં છાપરુ કેટલો વખત રહેશે એ નક્કી નહીં. આવામાં લોન આપીયે અને ન ભરાય તો?  અમે અમારા મનની શંકા કહી.

સાંભળીને એમણે કહ્યું.. 'તમે એક ફેરા વિસવા કરો અન લોન આલો. ધર્માદાનું મન ના જોવ..'

કેવી ઉત્તમ ભાવના. અમે લોન કરી અને એક જ મહિનામાં એ 6000નો હપ્તો ભરી ગયા. 

બચત વિષે ટીમે એમને સમજાવેલું તે એક દિવસ 15,000ની એફડી લઈને આવ્યા અને કહ્યું, 'આવા કાગળિયા ઘૈઈક ભેગા કરવાહ્. માર ઘર લેવું હ્ ને એટલ...'

એમણે એમની પત્ની ને દિકરાને પણ અલગ પેડલ રીક્ષા લઈ આપી એ લોકો પણ પોતાની રીતે ધંધો કરે અને અલગ બચત કરે. 

દલપતભાઈ કહે, 'માર મહિનાના 3000 તો બચાબ્બાના જ.. વધાર થાય તો હારુ પણ આટલા તો કરવાના જ. બસ આ ત્રેવડ તમે હીખવી પણ જો પેલણથી કરી હોત તો આજે ઘરનું ઘર હોત..'

કેવી સરસ સમજણ... દલપતભાઈ સુખી થાય અને ઝટ ઘરવાળા થાય એમ ઈચ્છીએ...

#MittalPatel #vssm #FD #house #scrap #sbi

Dalpatbhai tells Mittal Patel that he wants to collect more such 
receipts because he wants to buy house

Dalpatbhai Bharthari with his Fixed Deposit Receipt

VSSM learned about the need and gave a handcart to Shantibahen under its tool-kit support program...

Shantibahen and Hasubhai shared their sentiments with Mittal 
Patel during their visit to collect the handcart

Shantibahen’s long battle with tuberculosis has taken a heavy toll on her body. The body has lost a lot of muscle and fat weight, and it is tired of fighting all these years. Shantibahen was a vegetable vendor and her husband Hasubhai rode a three-tiered paddle rickshaw. The couple worked hard, and life was good.  But the battle with TB stretched too long; it shattered her physical and mental strength; fight it out, and mental strength is a significant factor in fighting a disease like TB.

Hasubhai continued to boost Shantibahen’s spirits to keep fighting, but it didn’t help much. Hasubhai is wise; he knows work is the only therapy to keep his wife upbeat. He wanted Shantibahen to take up vegetable vending again but lacked the capital to buy a hand cart. VSSM learned about the need and gave a handcart to Shantibahen.

“I want to work and get better soon; I want to be there for my children, who are still small!” Shantibahen shared her sentiments while at our office to collect the handcart, 

We pray for Shantibahen’s speedy recovery, and a happy and peaceful future. We are also grateful to the generous support of our well-wishing donors who enable us to walk this path.

શાંતિબહેનનું શરીર સાવ જીર્ણ થઈ ગયું. એ ઘણા વખતથી ટીબીની બિમારીથી પીડાય. શરીર પણ હવે થાક્યું. પહેલાં એ શાકભાજીનો વેપાર કરતા અને એમના પતિ હસુભાઈ પેડલ રીક્ષા ચલાવે. પતિ પત્ની બેઉની મહેનતથી જીંદગી સરસ ચાલતી.

પણ ટીબીની લાંબી બિમારીથી એ મનથી એ સાવ ભાંગી પડ્યા. આમ પણ માણસ મનથી ભાંગી પડે પછી શરીર કાંઈ ઝાઝી ઝીક ઝીલી ન શકે.

હસુભાઈ શાંતિબહેનની આ હાલત જુએ એ હિંમત આપે પણ શાંતિબહેનના જીવનમાંથી જાણે શાંતિ જ હણાઈ ગયેલી. 

આવામાં શાંતિબહેન ફરીથી કામ પર લાગે તો મન વ્યસ્ત રહે તો ખોટા વિચારો આવવાના બંધ થાય. આવું હસુભાઈએ વિચાર્યું ને એમણે શાંતિબહેનને ફેર શાકભાજી વેચતા કરવાનું નક્કી કર્યું. પણ એ માટે જોઈતી લારી એમની પાસે નહીં. અમારા ધ્યાને આ વિગત આવી અને અમે એમને લારી આપી. 

અમારા કાર્યાલય પર એ લારી લેવા આવ્યા ત્યારે ખુબ રાજી થયા. એમણે કહ્યું, 'બસ ધંધો કરવો છે ને શરીર સારુ કરવું છે..' મૂળ એમના બાળકો નાના એમના માટે શાંતિબહેનને જીવવું છે..

શાંતિબહેન ધંધામાં સફળ થાય સાથે એમની તબીયત સારી થાય એવું ઈચ્છીએ VSSM ને આ કાર્ય કરવા માટે મદદ કરનાર સ્નેહીજનોનો આભાર.. 

The Swavlamban Livelihood initiative has been successful in providing support to Prakashbhai to revamp his livelihoods...

Mittal Patel meets Prakashbhai during her visit to Kheda

 “I wanted to study all the way to earn lots of money, but my father’s illness compelled me to drop out of school to earn money to meet his medical expenses. But I have not let go of the dream to earn lots of money!” The impoverished life Prakashbhai lives in Kheda’s Dabhaan villages justifies  his dream of earning well,

After working as menial labor for a very long time, Prakashbhai bought a second-hand auto rikshaw. Unfortunately, most of his daily earnings were spent on repairing the pre-owned vehicle. A new rickshaw would at least save him that expense. But he lacked the capital to buy a brand-new vehicle.

When VSSM’s Rajnibhai learned about Prakashbhai’s intention to buy a new rickshaw,  he offered him a loan to pay the down payment. The balance amount was borrowed from a bank. The hard work Prakashbhai put in became worthwhile as he now saved the money he spent on repairs.

After meeting the household expenses, Prakashbhai manages to spare Rs. 10,000 as EMI towards both his loans.

Prakashbhai now intends to buy another auto-rickshaw so that he can rent it to supplement his income. And the ability to work hard and the foresight he possesses will bring him success. Moreover, the discipline with which he repays his loan has convinced us to offer him another loan when required.

The Swavlamban Livelihood initiative has been successful in providing support to 6000 families to revamp their livelihoods. And we are glad this number keeps growing. 

We wish Prakashbhai all the very best with his future endeavors.

'મારે ભણીને ખૂબ પૈસા કમાવવા હતા પણ પિતા બિમાર પડ્યાને એમની સારવારના ખર્ચને પહોંચી વળવા ભણવાનું પડતુ મુકી મારે કામે લાગવું પડ્યું. પણ સ્વપ્ન તો આજેય ઘણા પૈસા કમાવવાનું.'

સતત અભાવમાં રહેલા ખેડાના ડભાણમાં રહેતા પ્રકાશભાઈ આ સ્વપ્ન જુએ તે વ્યાજબી પણ હતું.

એમણે પહેલાં જે મળે તે મજૂરી કરી પછી રીક્ષા ખરીદી. પણ જૂની રીક્ષામાં ખર્ચ ઘણો આવે. પ્રકાશભાઈ ખુબ મહેનત કરે. પણ કમાણીનો મોટોભાગ રીક્ષાના સમારકામમાં જાય. નવી રીક્ષા લે તો આ સમારકામના ખર્ચમાંથી બચી જવાય. પણ એ માટે પાસે મૂડી નહીં. 

અમારા કાર્યકર રજનીભાઈને આ અંગે ખ્યાલ આવ્યો ને એમણે પ્રકાશભાઈને રીક્ષા ખરીદવા ડાઉનપેમેન્ટ ભરવા લોન આપી. બાકીની રકમ એમણે બેંકમાંથી લોન પેટે લીધી. આમ નવી રીક્ષા આવી. મહેનતકશ તો પ્રકાશભાઈ હતા બસ રીપેરીંગનો ખર્ચ બચ્યો એમાંય એમને ઘણો લાભ થયો.

આજે બેંક અને VSSMનો લગભગ 10,000નો હપ્તો એ દર મહિને કાઢે એ સિવાય નાનીસી બચત પણ કરે. ને ઘર તો ચાલે એ જુદુ. 

એમની ઈચ્છા બીજી રીક્ષા ખરીદવાની જે ભાડેથી આપી શકાય. આમ આવક વધે... પ્રકાશભાઈમાં મહેનત કરવાની ઘગશ છે સાથે મહેનત કરવાની કુનેહ પણ છે એટલે એ સફળ જરૃર થશે. 

વળી અમારા પૈસા ભરવામાં એમને કોઈ દિવસ ચૂક નથી કરી આમ તેમનો વાટકી વ્યવહાર પણ બરાબર.. આમ જરૃર પડે અમે ફરી તેમની મદદે પણ ઊભા રહીશું.

અત્યાર સુધી VSSM એ સ્વાવલંબન કાર્યક્રમ અંતર્ગત 6000 થી વધુ પરિવારોને તેમને પગભર કરવા લોન આપી છે. બસ આ સંખ્યા વધી રહી છે અનો રાજીપો..

બસ પ્રકાશભાઈ ખુબ સુખી થાય ને તેમની મનોકામના કુદરત પૂર્ણ કરે તેવી પ્રાર્થના...

VSSM's swavlamban initiative helps Mahendrabhai to pay off the loan and restart his business.

Mittal Patel with VSSM's coordinator Rajnibhai meets
Mahendrabhai who took interest free loan from VSSM

"I had borrowed Rs. 15,000 from my employer, but that loan made me his slave," shared Mahendrabhai from Kheda's Dabhan village.

Although Mahendrabhai hasn't studied much, he is very enterprising. He traded plasticware and fashion accessories, but the business collapsed during the pandemic. The extended phase of the pandemic also ate into the family's savings. With no choice left, Mahendrabhai took up a job at a factory and borrowed Rs. 15,000 for household expenses. But the loan became a problem rather than a solution. 

The employer had agreed to pay a daily wage of Rs. 300, but at times he would not pay this amount on the pretext of the loan adjustment. Moreover, he was not allowed any leave; if Mahendrabhai took a break, the boss would come to his house and take him along.

Mahendrabhai was tired of his job but could not find a way to escape the debt clutches of the employer. "If someone lends me Rs. 15000, I will leave this job the next moment," he would think

Upon learning about Mahendrabhai's plight, our team member Rajnibhai spoke to us, and we offered him a loan of Rs. 30,000, from which he had to pay off the loan and restart his business.

The employer refused to take the money and let him go. It took lots of effort and pleading for Mahendrabhai to walk out of his enslaving job.

The remaining Rs. 15,000 helped him restart the business. Life is back on track, with saving tricking in. Hope his dream of a pucca house soon becomes a reality.

Employers acting in such a selfish manner is heart-breaking. With the hope that sanity prevails, we pray for the happiness and well-being of everyone.

15,000 નો ઉપાડ જે શેઠના ત્યાં કામ કરતો ત્યાંથી ઉપાડ્યો. પણ પછી મારી દશા ગુલામ જેવી થઈ. 

ખેડાના ડભાણમાં રહેતા મહેન્દ્રભાઈએ આ કહ્યું. મહેન્દ્રભાઈ ભણ્યા ઓછુ. પણ પહેલાંથી પોતાનો ધંધો કરવાની હોંશ. તે પ્લાસ્ટીકનો નાનો મોટો સામાન તેમજ કટલરીનો સામાન વેચવાનું એ કરે. પણ કોરોનામાં ધંધો બેસી ગયો. બચત ખતમ થઈ ગઈ. ના છૂટકે એક ફેક્ટરીમાં એ કામે લાગ્યા. ઘર ચલાવવા 15,000નો ઉપાડ લીધો. પણ આ પંદર હજારમાં તો એમની હાલત ખરાબ થઈ ગઈ.

ફેક્ટરીના માલીકે એમને દરરોજના કામના 300 આપવાનું નક્કી કરેલું પણ ક્યારેક આ પૈસા ઉપાડ સામે વાળવાના છે એમ કહીને ન પણ આપે. 

વળી રજા તો રખાય જ નહીં જો રજા રાખે તો માલીક ઘરે આવીને ઉપાડી જાય. 

મહેન્દ્રભાઈ સખત થાકેલા પણ ઉકેલ જડતો નહોતો. કોઈ 15000 આપે તો માલીકને આપી છુટા થઈ જવાનું એ અનેક વખત વિચારે પણ પૈસા નહોતા. 

અમારા કાર્યકર રજનીભાઈને મહેન્દ્રભાઈની સ્થિતિનો ખ્યાલ આવ્યો. એમણે અમને વાત કરીને અમે 30,000ની લોન આપવાનું નક્કી કર્યું જેમાંથી 15,000 માલિકીને પરત આપવાના અને 15,000માં ફરીથી ધંધો શરૃ કરવાનો.

મહેન્દ્રભાઈએ કબુલ્યું. 

લોન મળી અને 15,000 માલીકને આપવા ગયા. પણ માલીક પૈસા લેવા તૈયાર નહીં. મૂળ આવો કામદાર ક્યાં મળવાનો એટલે! મહેનદ્રભાઈ અને તેમના પત્નીએ હાથાજોડી કરી ત્યારે એ આ ગુલામીમાંથી છુટી શક્યા. જ્યારે બાકીના 15,000માંથી એમણે ધંધો ફેર શરૃ કર્યો. હવે એમના જીવને નિરાંત છે. નાની બચત પણ કરે છે. એમની ઈચ્છા પોતાનું પાક્કુ ઘર થાય તેવી. બસ અમે પણ પ્રાર્થના કરીએ એમની ઈચ્છા પૂર્ણ થાય તેવી...

પણ આવી સ્થિતિમાં માણસોને જોવું ત્યારે જીવ બળી જાય... 

બસ કુદરત સૌને સદબુદ્ધી આપે અને સૌનું કલ્યાણ કરે તેવી પ્રાર્થના...

#MittalPatel #vssm

Mahendrabhai restarted his buisness with the help of VSSM's
swavlamban initiative

Mahendrabhai's life is back on track, with saving tricking in

VSSM's swavlamban's initiative has helped nomadic individuals reinvent their livelihoods....

Mittal Patel with Mansa's Akashbhai and others who 
succeeded in breaking from their debt cycle

Ben, I can lead you to numerous individuals in our village who, after borrowing money from private money lenders, continue to pay instalments but cannot manage to pay interest. As a result, they have had to leave the village not to escape the demands of the money lender but make enough money to pay off the debt. They are not shying away from repaying their money; they need more money to pay off the huge interest. I have convinced and brought back two such individuals and got them to restart their vegetable cart." Manasa's Aakashbhai shared these details.

The small vendors trading fruits and vegetables need to purchase goods worth Rs. 5-6 thousand daily. But they do not have that kind of capital; hence, they take loans from private money lenders at hefty interest rates. Moreover, there is a penalty for missed or late instalments. They would even take away vegetables for free.

"No one likes the burden of debt. But, unfortunately, we have no choice but to borrow money at high-interest rates from these private money lenders," shared the young vegetable vendors of Mansa.

We had decided to free 12 such vegetable vendors from keeping an account of their debt and free them from their dairies. The efforts paid off. Not only did the 12 young men succeed in breaking free from the debt cycle, but they also adopted the habit of regular savings.

After they repaid one loan, they took another. Some of them invested in their businesses, while others repaired their homes. Akashbhai and other youth from the Mansa are working towards providing freedom to the individuals burdened under private debt.

We have agreed to help them achieve this goal.

We are grateful for our donors' financial support; this support has helped nomadic individuals reinvent their livelihoods. Even our loanees regularly donate a part of their income to the initiative. 

Click on the link below to view the above story...

https://www.youtube.com/watch?v=JxeQd0Nwtto&t=57s

ડાયરીમાંથી મુક્તિ..

"બેન અમારાગામના એવા કેટલાક લોકોને બતાવું જે લોકોએ કોઈ પાસેથી પૈસા લીધા પછી હપ્તા તો ભરે પણ વ્યાજ ન ભરી શકવાના કારણે એમને ગામ છોડીને બહાર જતું રહેવું પડ્યું હોય. જતા રહ્યા એટલે ભાગેડુ નહીં. એ જ્યાં જાય ત્યાંથી કમાઈને પૈસા તો પાછા ભરવાના જ..

આવા બે વ્યક્તિને તો હું સમજાવીને પાછો લઈ આવ્યો  અને શાકભાજીની લારી પર ફરી ધંધો શરૃ કરાવ્યો."

માણસાના આકાશભાઈએ આ વિગતો કહી..

શાકભાજીનો વેપાર કરતા પરિવારોને રોજનો પાંચ છ હજારનો સામાન ભરવાનો થાય. પણ આટલી મૂડી પાસે ન હોય એટલે વ્યાજે પૈસા આપતા વ્યક્તિ પાસેથી સૌ પૈસા લે અને ધંધો કરે. પણ વ્યાજમાં પૈસા ઘણા જાય. વળી હપ્તો ભરવામાં ચુક થાય તો પેનલ્ટી અને ક્યારેક તો એ વ્યક્તિ આવીને શાકભાજી પણ મફત લઈ જાય..

દેવું તો કોને ગમે પણ ન છૂટકે વખાના માર્યા કરવું પડે એવું શાકભાજીનો વેપાર કરતા માણસાના યુવાનોએ કહ્યું.

અમે 12  વ્યક્તિઓને આ રોજે રોજની ડાયરીમાંથી મુક્ત કરવાનું નક્કી કર્યું ને એમને અમે લોન આપી. લોન મળતા એમણે ડાયરી ત્યજી. સાથે બચત પણ કરતા થયા. 

એક વખત લોન લઈને ભર્યા પછી ફરીથી લોન લીધી. જેમાંથી કેટલાક પૈસા ધંધામાં નાખ્યા તો કેટલાકમાંથી ઘર સરખુ કરાવ્યું. 

આકાશભાઈ અને અન્ય યુવાનોનું સ્વપ્ન રાવળ સમાજના જે લોકો તગડ઼ા વ્યાજે પૈસા લઈને ધંધો કરે છે. તેમને ડાયરીમાંથી મુક્ત કરવાનું...

અમે તેમને આ સંકલ્પમાં મદદરૃપ થઈશું. 

અને હા સૌથી અગત્યનું આ બધા અમારા ડોનર છે. દર મહિને એ સંસ્થાને અનુદાન આપે છે. જો કે સંસ્થાનો દરેક લોનધારક અમને એમનાથી થાય તે નાની મોટી મદદ કરે. બસ સૌ સુખી થાય એવી શુભભાવના..

માણસના ડાયરીમુક્ત થયેલા વ્યક્તિઓની વાત આખી સાંભળવા નીચેની લીંક ક્લીક કરશો...

https://www.youtube.com/watch?v=JxeQd0Nwtto&t=57s

#MittalPatel #vssm

Mittal Patel with Mansa's loanees who are working towards 
providing freedom to the individuals burdened under private debt

Mittal Patel with Mansa's loanees who are working towards
providing freedom to the individuals burdened under private debt.

VSSM helped vegetable vendors from keeping
 an accountof their debt and free
 them from their dairies

VSSM helped vegetable vendors from keeping an account of
their debt and free them from their dairies

Will to succeed… VSSM helps Bhavesh & Bhavna begin their own venture…

Mittal Patel visits Bhavesh and Bhavna's shop during
her visit tio Sarwal 

Bhavesh and Bhavna are young but wise and hardworking beyond their age. Bhavesh practiced the traditional occupation most Bajaniya follow; collecting hair shed during everyday combing. But it required him to wander a lot while he yearned for a settled life that could allow his children to go to school and spare his tired legs.

In the meantime, he happens to speak to VSSM’s Mohanbhai about his struggle to find a solution. Mohanbhai suggested he start a small shop in the heart of the Bajaniya settlement in Patan’s Sarwal village. A neighbourhood shop would benefit both him and the community.

Bhavesh decided to go forward with the idea, he started a shop in one room of his house. VSSM offered him a loan to stock the goods. With time,  Bhavesh learned the tricks of the trade. While the first loan helped set up the business, the second loan enabled Bhaveshbhai to stock more goods. And with the business growing, his wife Bhavnaben too has joined the business. The couple has established their business well, are timely with their EMI payments, and makes a regular donation to the organization.

I had the opportunity to visit the shop during my recent visit to Sarwal.

“What more do you think needs to be added to your business?” I asked.

“I wish nobody from this settlement should experience the need to visit  Harij bazar. Hence, I want to convert this shop into a one-place shopping solution for my community.” Bhavesh replied.

I was impressed by Bhavesh-Bhavna's vision for their venture. Despite having little education, they had clarity and understanding of their work. And they were willing to put in the required hard work. I am sure they will realize their dreams.

VSSM’s Mohanbhai, with his understanding and foresight, plays a vital role in identifying the right individuals and bringing them the necessary support. We wish Bhavesh and Bhavna the very best in life. We are grateful for the help of our well-wishing donors for their unending generosity.

ભાવેશ અને ભાવના ઉંમરમાં નાના પણ બેઉની સમજણ અને કામ કરવાની ધગશ જબરી.

ભાવેશ પહેલાં બજાણિયા સમુદાયનો પરંપરાગત ધંધો કાંસકામાં ઉતરી આવતા વાળ એકત્રીત કરવાનો કરતો પણ એ માટે રઝળપાટ ખુબ કરવો પડતો. વળી એ પોતે બાળકોનું ભણવાનું સરસ થાય અને એના પગને પણ વિશ્રામ મળે ટૂંકમાં સ્થિરતા ઈચ્છતો. 

શું કરવું એની મથામણ હતી જે એમણે અમારા કાર્યકર મોહનભાઈને કહી. એ રહે પાટણ જિલ્લાના સરવાલગામમાં. તે મોહનભાઈએ એને બજાણિયા સમુદાયની વસતિની વચમાં દુકાન કરવા કહ્યું. ઘેર બેઠા ધંધો થાય ને શેરીના લોકોને પણ રાહત થાય.

ભાવેશે કરિયાણાની દુકાન કરવાનું નક્કી કર્યું ને સ્વાભાવીક રીતે એની પાસે પૈસા નહીં અમે લોન આપી ને એણે પોતાના ઘરમાં જ એક રૃમમાં સામાન ભરાવ્યો. ધીમે ધીમે ધંધાની ફાવટ થઈ ગઈ. બીજી લોન લીધી ને સામાન પણ વધતો ગયો. હવે તો ભાવેશ સાથે તેની પત્ની ભાવના પણ જોડાઈ. 

દુકાન પણ સરસ જામી ગઈ. અમારી લોનનો એ દર મહિને નિયમીત હપ્તો તો ભરે સાથે સંસ્થાને દોઢસો બસો નું અનુદાન પણ આપે,

હું સરવાલ ગઈ ત્યારે આ બેઉની દુકાન જોવા ખાસ ગઈ. મે પુછયું ભાવેશ ધંધામાં હજુ વધારે શું કરવું છે ને એણે કહ્યું, 

'મારી ઈચ્છા મારા મહોલ્લામાંથી કોઈ હારીજ હટાણું કરવા ન જાય એવી. માટે મારે એવડી મોટી ને બધી વસ્તુ અહીંયાથી જ મળી રહે તેવી દુકાન કરવાની.'

કેટલી સરસ વાત. ભાવેશ અને ભાવના ભણ્યા ઓછુ છે પણ કામ કરવાની ધગશ ગજબ છે. આ સ્વપ્ન સાકાર થશે જ એમાં શંકા નથી.. 

પણ મોહનભાઈ જેવા અમારા સમજુ કાર્યકરોની આમાં ઘણી મહેનત. યોગ્ય માણસોને શોધવા તેમના સુધી મદદ પહોંચાડવી બધુ એ લોકો થકી જ થાય.. 

ભાવેશ ભાવનાને સુખી થાવ ને એમના બધા સ્વપ્ન સાકાર થાયની શુભભાવના અને આ લોકોને બે પાંદડે કરવા તેમનો વ્યવસાય વધારવા મદદ કરનાર અમારા સ્વજનોનો ઘણો આભાર... 

#mittalpatel #vssm

Mittal Patel was impressed by Bhavesh-Bhavna's vision
for their venture

Bhavesh- Bhavna and their son 

VSSM extended helped Dashrathbhai procure products for the new venture...

Mittal Patel meets Dashrathbhai 

“It was impossible to meet everyone’s aspirations from just one business. Hence, I  had thought of a parallel venture but lacked the capital to start it. But your support changed my financial condition,” shares Dashrathbhai from Kheda’s Aantroli village. Dashrathbhai is skilled at repairing electric goods. He runs a repair shop in his village, but it does not fetch him enough income. It was impossible to meet his aspirations to build a good life couldn’t be completed on this income. Hence, to supplement the income, he contemplated stocking up fashion accessories and other daily needs goods at his shop but lacked the capital to buy these goods.

Dashrathbhai came into contact with VSSM’s Rajnibhai and requested a loan. The interest-free loan of Rs. 30,000  VSSM extended helped him procure products for the new venture.

As the news of his venture spread across the village, business picked up, and his income doubled. He now wishes to have a more extensive shop that stocks a wide range of products. The hard-working individual Dashrathbhai is, I am sure this too will soon become a reality.

The happiness we experience when small support transforms an individual’s life is matchless.

We are grateful to our well-wishers for their continued support and wish Dashrathbhai all the best with his future endeavours.

એક ધંધા પર બધા સ્વપ્ન પુરા થાય એમ નહોતું. બીજો ધંધો વિચારી રાખેલો પણ એ માટે પાસે મુડી નહોતી. પણ તમે મદદ કરીને મારી સ્થિતિ બદલાઈ ગઈ. 

ખેડાના આંતરોલીગામમાં રહેતા દશરથભાઈએ આ કહ્યું. આમ તો દશરથભાઈની આવડત ઈલેક્ટ્રીક સાધનોને રીપેર કરવાની. ગામમાં એમણે આ કરે. પણ એમાં બહુ મોટી આવક ન થાય. વળી સ્વપ્ન તો એ ઘણા મોટા જુએ. એમને થયું ગામમાં જ કટલરીનો સામાન વેચવાનું શરૃ કરી દઉ તો બેય ધંધા સરસ ચાલે. પણ કટલરીનો સામાન ખરીદવા પાસે પૈસા નહીં. 

દશરથભાઈ અમારા કાર્યકર રજનીભાઈના પરિચયમાં તે એમણે રજનીભાઈને મદદ કરવા કહ્યું અને પ્રથમ ત્રીસ હજારની લોન આપી. જેમાંથી દશરથભાઈએ દુકાનમાં સામાન ભરાવ્યો. 

ગામમાં થોડો પ્રચાર પ્રસાર કર્યોને દશરથભાઈની દુકાન તો સરસ ચાલવા માંડી. આવક બમણી થઈ. તેમની ઈચ્છા મોટી દુકાન અને વિવિધ પ્રકારના સામાન રાખવાની છે.. 

ઈશ્વર એય પૂર્ણ કરશે. મૂળ તો એ મહેનતકશ માણસ છે માટે...

પણ ધંધાની ઝંખના રાખનાર જ્યારે બે પાંદડે થાય ત્યારે જોઈને રાજી થવાય.... 

દશરથભાઈને ઘણી શુભેચ્છા અને તેમને બે પાંદડે કરવા મદદ કરનાર અમારા પ્રિયજનોનો પણ 

આભાર... #MittalPatel #vssm

VSSM's Swavlamban initiative shares positive stories of hundreds of individuals like Mahendrabhai...

Mittal Patel meets Mahendrabhai at his grocery Kiosk

Mahendrabhai lives in Kheda's Antroli village and runs a grocery kiosk in the same village. The income from his business is enough to meet his family's daily needs but does not offer the scope to create capital and expand the business.

Mahendrabhai had been looking at avenues to expand his business but lacked the capital to do so. The interest on loans from private money lenders is atrociously high; he feels it is an option one should never opt for. It is something he has learned from experience, and he is right.

Mahendrabhai contacted VSSM's Rajnibbhai and requested a loan to stock goods he otherwise could not.

We provided a loan of Rs. 30,000. "There is an obvious increase in the income and profit with the products I have stocked up using Rs. 30,000. The profit has doubled. I want to save all that money and start the cattle feed business." Mahendrabhai shared.

VSSM's Swavlamban initiative shares positive stories of hundreds of individuals like Mahendrabhai who have prospered even with a small loan of as less as Rs 10,000.

These interest-free loans have given them the strength to carry on.

The Swavlamban initiative supported 5500 individuals, and we hope for these numbers to keep growing. May it help them grow independent and happy.

મહેન્દ્રભાઈ #ખેડાના #આંતરોલીમાં રહે.. એમની કરિયાણી નાનકડી દુકાન.. એની આવકમાંથી ઘર ગુજારો થઈ જાય. પણ ધંધો મોટો ન થાય.. 

આમ પણ ધંધા માટે કહેવત છે ગોળ નાખીયે એટલું ગળ્યું થાય.. બસ મહેન્દ્રભાઈને પણ ધંધો મોટો કરવો હતો પણ પાસે મૂડી નહીં. વ્યાજવા લે તો એના વ્યાજમાં જ તૂટી જઈએ એવું એ કહે.. માણસ અનુભવે આ કહે ને એ વાત સાચી પણ ખરી.

અમારા કાર્યકર રજનીભાઈ સાથે એ સંપર્કમાં આવ્યા ને એમણે કરિયાણાની દુકાનમાં પોતે જે સામાન હજુ લાવીને નથી રાખી શકતા તે લાવવા લોન આપવા કહ્યું..અમે 30,000ની લોન આપી ને દુકાનમાં સામાન વધ્યો. 

મહેન્દ્રભાઈ કહે, "ત્રીસનો સામાન નાખ્યો તોય આવકમાં સીધો ફેર પડી ગયો. હાલ નફો વધ્યો છે. લગભગ ડબલ થયો. એ બધા પૈસા બચાવી મારે ખોળ પાપડીનો ધંધો કરવો છે."

માણસને નાનકડી મદદ સાથે હૂંફ મળે તો એના બાવળને બળ મળે બસ આવા અનેક કિસ્સાઓ અમે નીત જોઈએ છીએ..

અમારા સ્વાવલંબન કાર્યક્રમ અંતર્ગત લોન લેનાર વ્યક્તિની સંખ્યા 5500 ઉપર થઈ છે. બસ આ સંખ્યા વધતી રહે ને લોકો સ્વાવલંબી બની સુખી થાય એમ ઈચ્છીએ... 

#MittalPatel #VSSM #livelihood #financialplanning #kheda

VSSM’s interest free loan enables a dignified living to individuals like Lalabhai...

Mittal Patel meets Lalabhai

Every few days, I receive a call from Lalabhai from Dakor. “Ben, how are you doing? Do plan to come to Dakor for Ranchodrai’s darshan,” he would tell me during every call.

Lalabhai is a very hard-working individual. Although his early childhood was spent in a shanty, he had pledged not to let poverty keep him in its clutches. Lalabhai went to school until 10th grade, after which he dropped out.

His mother earned a living through selling fashion accessories, and he, too, had taken up the same trade. The business grew well, and he was required to rent two shops and build a small cabin near the Dakor temple.

The income enabled him to build a pucca house.

Two years back, Lalabhai suffered a heart attack; his treatment at a private hospital washed off all his savings. Usually, Lalabhai stocked his goods on credit from as far as Mumbai. But after the heart attack, his business collapsed, living no capital to buy goods.

After learning about their situation, we loaned him and his son some money. The amount was kept as a deposit at the merchant’s they bought the goods to restart their business. It has been quite a while since we loaned them the money. “Things are back on track,” Lalabhai had called to share.

I had the opportunity to visit his store on my recent trip to Dakor. I was astonished at the volume of goods stored in his shop. The wholesellers had put the same old trust in him; as a result, they had stocked Rs. 10 lac worth of goods. Around 200 vendors buy goods from Lalabhai.

“I now want to work in a way that I become instrumental in the happiness of others.” We hope Lalabhai succeeds and accomplishes his goal.

We are grateful for the support you have extended to Lalabhai. Your support enables us to reach individuals like Lalabhai.

ડાકોરથી લાલાભાઈનો ફોન દર થોડા દિવસે આવે. બેન તમે મજામાં.. ડાકોર આવો રણછોડરાયજીના દર્શનાર્થે એવું એ ભાવથી કહે...

લાલાભાઈ બહુ મહેનતુ વ્યક્તિ. ઝૂંપડામાં જન્મેલા પણ આખી જીંદગી હું ઝૂંપડાંમાં નહીં રહુ એવો એમણે નિર્ધાર કરેલો. એમના મા ટોપલામાં કાંસકીઓ, બોરિયા બકલ વેચવાનું કરતા. લાલાભાઈ દસ ચોપડી ભણ્યા પછી પરિસ્થિતિના લીધે ભણી ન શક્યા. એમણે પણ કટલરી વેચવાનું શરૃ કર્યું ને ધીમે ધીમે સરસ ઘંઘો સેટ કર્યો. બે દુકાન ભાડેથી લીધી અને એક નાનકડું કેબીન પણ રણછોડરાયજીના મંદિર તરફ એમણે બનાવ્યું.

પાક્કુ ઘર થયું. ટૂંકમાં એ બે પાંદડે થયા. 

બે વર્ષ પહેલાં અચાનક લાલાભાઈને હાર્ટ એટેક આવ્યો. ખાનગી હોસ્પીટલમાં સારવાર ને ખર્ચો ઘણો થયો. બચત ખતમ થઈ ગઈ. આમ તો દુકાનમાં ભરાવવાનો સામાન એ ઉધાર લાવતા. એમની શાખ એટલી સારી કે મુંબઈના વેપારી એમને સામાન આપતા. પણ હાર્ટ એટેક પછી બધુ સાવ ઠપ્પ ગયું.એમની પાસે સામાન લાવવા મૂડી ન રહી. 

એમની સ્થિતિનો અમને ખ્યાલ આવ્યો ને અમે એમને ને એમના દિકરાને લોન આપી. આ લોનને વેપારી પાસે થાપણ પેટે મૂકી ને ઉધારમાં ફરી સામાન લાવી એમણે  ધંધો શરૃ કર્યો. 

લોન આપ્યા ને વખત થયો. હવે બધુ બરાબર સેટ છે એવું એ ફોન પર કહેતા.

હમણાં ડાકોર ગઈ ત્યારે એમના ત્યાં ખાસ જવાનું થયું. એમની બે દુકાનો જોઈને દંગ થઈ જવાયું.

વેપારીઓએ ફરી એમના પર ભરોસો કર્યો એટલે એમની દુકાનમાં દસ લાખનો સામાન ભર્યો હતો. 200 જેટલા ફરિયા એમની પાસેથી સામાન લઈ જાય..

હાર્ટ એટેક પછી એમણે કહ્યું, હવે મારે લોકોના સુખમાં નિમીત્ત બની શકાય એવા કાર્યો કરવા છે.. બસ લાલાભાઈની એ ભાવના સફળ થાય એવી શુભેચ્છા આપી...

લાલાભાઈ જેવા વ્યક્તિઓને ફેર બેઠા કરવા મદદ કરનાર અમારા સ્વજનોનો આભાર... એમની મદદથી  આવા કાર્યો થાય...

#MittalPatel #vssm

Mittal Patel visits Lalabhai's store 

Mittal Patel visits store of Lalabhai on her recent visit to Dakor

A handcart was given to Bhanuben with the help of our tool support program ...

 

Mittal Patel meets Bhanuben 

We will give a handcart to Bhanuben and some capital to start a business selling vegetables.

"Who is Bhanuben? What is her age?" I asked obvious questions when one of our team members mentioned the above.

"Bhanuben is here at our office; let us meet her," he responded.

"A very frail-looking lady with an equally frail voice entered my office.

"Do you know the business of selling vegetables?" I asked.

"My husband was a vegetable vendor; I would accompany him sometimes. Hence, I know certain things but will learn on the job, Didi!"

"What work do you do at present?"

"I work as domestic help, but an  income of Rs. 3000 is insufficient to feed my two children and parents-in-law," Bhanuben responded. 

"What went wrong with your husband?"

"Cancer. My husband was addicted to gutka masala; he would not listen to any of my pleas to stop eating the gutka. As a result, he was diagnosed with cancer of the mouth. We got him operated on, but the doctor said he would never be cancer free because cancer had spread in the body. My husband heard the doctors say this and committed suicide." Bhanuben was emotional by the time she finished this statement. She would be 27ish years old, and her husband passed away two years ago.

"You re-married?"

"I don't want to marry again. I want to focus on raising my children well and educating them. I want to live for them."

"what difference will a handcart bring to your life?

"It will make a difference, Didi. I don't have money to buy a handcart. If I get into selling vegetables, I will make a decent income. My house is a kuccha one-room house with a leaking roof; my father-in-law remains ill. I question why god has granted me so much pain. I don't have parents, just a sister as a family. Whenever possible, sends Rs. 500-1000. She is my strength and support. But I am tired now; if I had no children to look after, I too would have decided to end my life." Tears rolled down Bhanuben's eyes.

I am astonished by the sheer negligence of people with addictions towards their families.

"Didi, Hirenbhai tells me that you also operate a hostel. I wish to enrol my children into it." The life lessons Bhanuben has learned under her given  circumstances 

A handcart was given to Bhanuben while we worked towards getting her a proper house.

"Will God give me happiness?" on her way out, she comes back from the main gate to ask me this.

આપણે ભાનુબહેનને શાકભાજીનો વેપાર કરવા લારી આપીશું ને ધંધો શરૃ કરવા થોડા રૃપિયા પણ...

અમારા કાર્યકરે આ વાત કહી એટલે સાહજીક થયું ભાનુબહેનની પસંદગી કેમ? એમની ઉંમર શું?

જવાબમાં ભાનુબહેન આવ્યા છે મળી લઈએ એવું કાર્યકરે કહ્યું ને, ભાનુબહેન મારા કાર્યલયમાં આવ્યા. શરીરે દુબળા, અવાજ પણ સાવ ઝીણો..

મે પુછ્યું, તમને શાકભાજીનો વેપાર આવડે છે. 

મારા ઘરવાળા એ કરતા હું ક્યારેક એમની સાથે જતી. એટલે થોડું ફાવે છે પણ કરી લઈશ દીદી.

હાલ કામ શું કામ કરો?

કચરા પોતા કરવા જવું છું. પણ એમાં ઝાઝુ મળતું નથી. 3000 જેવું મળે એમાં મારા બે બાળકો અને સાસુ સસરાનું પુરુ કરવાનું. થોડું મુશ્કેલ થાય છે. ઘરવાળાને શું થયેલું?કેન્સર.. વ્યસન કરતા. હું ઘણું ના પાડતી પણ એ માને નહીં. મોંઢાનું કેન્સર થયું. ઓપરેશન કરવાનું હતું. એ વખતે ડોક્ટરે મને કહ્યું, ઓપરેશન પછી પણ એ ઝાઝુ નહીં કાઢે. મૂળ કેન્સર પ્રસરી ગયું છે. મારા ઘરવાળા આ સાંભળી ગયા ને એમણે આત્મહત્યા કરી..

આટલું કહેતા ભાનુબહેન ઢીલા થઈ ગયા..  એમની ઉંમર છવ્વીસ કે અઠ્ઠાવીસની હશે.. બે વર્ષ પહેલાં પતિ ગુજરી ગયા. 

તમે બીજા લગ્ન?

ના દીદી હવે નથી કરવા.. મારા બે બાળકો છે એમને ભણવવા છે. એમના માટે જીવવું છે.. લારીથી જીંદગીમાં ફરક પડશે? પડશે દીદી.. મારી પાસે લારી ખરીદવા પૈસા નથી  પણ લારી મળે તો કામની સાથે સાથે શાકભાજીનો વેપાર થાય તો આવક વધે.. હાલ ઘર પણ ઠેકાણા વગરનું છે. એક રૃમ છે. ચોમાસામાં પતરાંમાંથી પાણી પડે. ઘરમાં બિમાર સસરા.. ક્યારેક થાય ભગવાને આટલું દુઃખ કેમ દીધું. પિયરમાં પણ એક બહેન સિવાય કોઈ નથી. મા-બાપ પણ નથી.. બહેન ક્યારેક 500 -1000 મોકલી આપે. હીંમત એ ઘણી આપે. પણ થાકી ગઈ છું. બાળકો ન હોત ને તો મે પણ એમના જેવો જ રસ્તો અપનાવી લીધો હોત...

આટલું કહેતા ભાનુબહેનની આંખોમાંથી બોર જેવડાં આંસુ વહેવા માંડ઼્યા. સાંત્વના તો આપવાની જ હોય..

પણ વ્યસ્ન કરનાર વ્યક્તિઓ પરિવારની કેમ ચિંતા નહીં કરતા હોય એ પ્રશ્ન હંમેશાં થાય..

ભાનુબહેનને કહ્યું, દીદી મને હીરેનભાઈએ કહ્યું કે તમે હોસ્ટેલ પણ ચલાવો તે મારા બે બાળકોને હું ત્યાં મુકવા ઈચ્છુ છુ.... 

કેવી સરસ સમજણ કદાચ સમયની થપાટે તેમને આ બધુ સમજાવ્યું.એમનું ઘર સરખુ કરવાનું પણ કરી આપીશું.. ને લારી તો આપવાની જ હોય...

એ મારા કાર્યલયમાંથી બહાર નીકળી રહ્યા હતા દરવાજે પહોંચી પાછા વળીને અમણે કહ્યું, 

ભગવાન મને સુખ આપશે?

#MittalPatel #vssm

Women are empowered here since ages...

Kangsiya women makes Mittal Patel to wear Bangels

 “Ben, you set up a kiosk to retail fashion accessories. When you are  financially independent you will not require to stretch your hands before your husband.” The women of Kheda’s Sandhana shared this piece of advice with me.

They were 100% correct, and I liked them for their understanding.

Financial independence for women is needed in this time and age. Despite having the required skills, qualifications and understanding many women are unable to step out of their homes because their husbands would not want them to. But, financial independence is for one’s security. In case of an untoward situation, it is financial independence that will allow the women to face the challenges with respect and determination. They would not require to start from scratch. Education and economic independence thus become critical.

“Stretching hands before the husband even for 5 rupees is humiliating at times. If we are earning, we can spend our money wherever we want to...” Bharti tells me.

Women stepping not of the house to make a living might be a recent scenario for many communities, but the kangasiya women have led a financially independent life for generations.

“However our husband would be, we do not go complaining to our parents’, when we have our earnings there is no need to do so. When we are the earning members, do not mind tolerating the  husband!” Gauriben shared a very strong opinion.

While Gauri Ma remarked, “From an early age, we begin to groom our daughters on business skills. As a result, they are better prepared just in case they are faced with any crisis.

The kangasiya women are a truly empowered lot. So ideally,  each woman, whether she is a mother or  mother-in-law should provide space to their daughters and daughters-in law to secure financial independence. It is only then they would be able to face the world with their head held high.

" બેન તમે બોરિયા, બકલ ટૂંકમાં હોઝીયરીના સામાનની એક દુકાન કરી લો.. જાતે કમાતા હશો ને તો તમારે તમારા ઘરવાળા પાહેણ હાથ લાંબો નહીં કરવો પડે.. "

ખેડાના સંધાણામાં રહેતી કાંગસિયા બહેનોએ મને આ શીખ આપી..

મને એમની વાત ખુબ ગમી કારણ એ સો ટકા સાચી હતી..

દરેક સ્ત્રી પગભર થાય એ આજના સમયની જરૃર.  હું ઘણી એવી બહેનોને મળી છું જે ખુબ સરસ ભણી છે આવડત એનામાં ખુબ છે. કામ કરવાની ઈચ્છા છે છતાં ઘરવાળા ના પાડે છે માટે એ ઘર બહાર જઈ નથી શકતી.  કમાવવું- પોતાના પગ પર ઊભા રહેવું કોઈને બતાવવા માટે નહીં પણ ન કરે નારાયણ પણ ઘરમાં કોઈ મુસીબત આવી પડી કે એવા સંજોગો ઊભા થયા કે એને કમાવવું પડે ત્યારે વર્ષો પછી એકડ એકથી શરૃ કરવું ક્યારેક ઘણું મુશ્કેલ બની જતું હોય છે.. એટલે ખાસ થાય ભણીને પગભર થવું..

મને ભારતીબહેને તો કહ્યું." પાંચ પાંચ રૃપિયા માટે ઘરવાળા હામે હાથ લાંબો કરવો એના કરતા આપણે કમાતા હોઈયે તો એની હાડાબારી નહીં. આપણા પૈસા આપણને ગમે એમ વાપરીએ.. "

આપણા ત્યાં બહેનો છેલ્લા થોડા વર્ષોથી ઘર બહાર નીકળી કમાતી થઈ. પણ વિચરતી જાતિમાંના કાંગસિયા સમાજની બહેનો તો સદીઓથી કમાય છે.. 

ગૌરીબહેન કહે, "બેન અમારો ઘરવાળો ગમે એવો હોય અમે એની ફરિયાદ લઈને પિયર ન જઈએ.. એને અમે નભાઈ લઈએ.. આપણે કમાતા હોઈએ પછી વાંધો શું...."

કેવી ગજબ વાત... 

તો ગૌરી માએ કહ્યું, અમે નાનપણથી દીકરીઓને વેપાર કરતા શીખવીએ જેથી ગમે એવી વિપદા આવે એ પોતાનું કરી લે...

કાંગસિયા બહેનો સ્ત્રી સશક્તિકરણનું સાચુ ઉ.દા. લાગી..

બહેનોએ બહુ ભાવથી મને બંગડી પહેરાવી... આમ તો એમની આમાં માસ્ટરી.. જરાય દર્દ વગર એ બંગડી પહેરાવી શકે..

દરેક સ્ત્રી, દરેક મા અને સાસુ પોતાની દીકરીઓને વહુઓને પગભર થવા મોકળાશ આપે એ ઈચ્છનીય... તાકી એ દુનિયા સામે ખુદ્દારીથી ઊભી રહી શકે...

Mittal Patel with Kangsiya women

Kangsiya women tells Mittal Patel that "If we are earning,
we can spend our money wherever we want to.."

VSSM bought hand cart for Rekha Maa under its tool support program...

Mittal Patel meets Rekha Maa

There is a very popular phrase in Gujarati, 'Even the dogs from maternal town are dearer'. Women use it to share the ingrained love for all things associated to their maternal home. Rekha Maa used that phrase when she tightly held my hand.

VSSM's Madhuben and Hiren were working on ration card-related issues in Ramol when Alpesh from the settlement asked them to meet Rekha Maa.

Rekha Maa's husband ran a pakora cart, and it was a flourishing business. The family lived at peace until her husband was alive, as there was a steady flow of income. However, meeting the household expenses became a challenge after he passed away. The couple's only child is differently abled and needs constant medical attention. Rekha Maa took up a job as a utensil cleaner at a hotel. Gradually, as she aged, that became cumbersome because handling restaurant vessels required a lot of energy.

With no options left, she began begging near Ramol toll booth.

Alpesh and other village youth would watch Rekha Maa's plight in dismay. They helped whenever possible, but with unstable economic conditions, they also had limitations. Alpesh felt it would be better if Rekha Maa was given a hand cart through which she could trade seasonal produce. Alpesh did not want her to feel burdened by depending on others for food.

Alpesh shared his thoughts with Madhuben. Consequently, we bought a hand cart for Rekha Maa.

"Ba, where is your maternal home?" I asked Rekha Maa when she was at our office to collect the hand cart.

"Have you seen Tharad in Banaskantha?" Rekha Maa asked.

“Yes, I have also seen Chekhla, Simana, Kakar…” I replied.

"Are you from there, my village?" a gleaning Rekha Maa asks me.

The delight on her face was so bright that I could not say no. Also,  I believe in Vasudhaiv Kutumbakam… that makes this entire earth my maternal home.

I liked the Ba's intent of working to earn a living. Alpesh and others from the settlement accepted the responsibility of bringing goods for Ba and ferrying the cart to and from the work spot.

This was a fantastic amalgamation. Alpesh, his friends and Rekha Ma all belong to different communities neither were they related in any other way, yet humanity prevailed, and they chose to stand beside Rekha maa.

We told Rekha Ma to work until her health permits, after which we shall provide a monthly ration kit.

The world is a better place because humans live Alpesh still exist.

પિયરનું તો કુતરુય વહાલું લાગે... એવું કહીને રેખા માએ મારો હાથ એકદમ મજબૂત પકડી લીધો..

વાત જાણે એમ બની..

અમારા મધુબહેન અને હીરેન(કાર્યકરો) રામોલમાં  વિચરતી જાતિઓની વસાહતમાં તેમના રેશનકાર્ડના પ્રશ્નોને લઈને કામગીરી કરી રહ્યા હતા એ વેળા વસાહતમાં રહેતા અલ્પેશે મધુબહેનને રેખા માને એક વખત મળવા કહ્યું.

રેખામાના ઘરવાળા ભજીયાની લારી ચલાવતા. એ જ્યાં સુધી હતા ત્યાં સુધી સંસાર સુખેથી ચાલ્યા કરતો. પણ એમના ગયા પછી ઘર ચલાવવું કઠીન થઈ પડ્યું. એમને એક દીકરો પણ એ વિકલાંગ ને સતત બિમાર રહ્યા કરે. રેખા મા હોટલમાં વાસણ ઘસવા જાય ને ઘરનું પુરુ કરે.ધીમે ધીમે હોટલમાં વાસણો એ પણ મોટા મોટા ઘસવાનું પણ એમને કઠીન લાગવા માંડ્યું મૂળ ઉંમર થઈ ને એટલે. 

આખરે એમણે રામલો ટોલ નાકા પાસે ભીખ માંગવાનું શરૃ કર્યું. 

અલ્પેશ ને અન્ય યુવાનોને આ ગમે નહીં. એ નાની મોટી મદદ કરે પણ એ લોકોની સ્થિતિયે કાંઈ એવી સારી નહીં. અલ્પેશને થયું કે રેખા માને જો લારી મળે તો એ સીઝનલ ધંધો જેમ કે મકાઈના ડોડા વેચવાનું કે જામફળ વેચવાનુ કરી શકે. મૂળ કોઈ આપે ને ખાય એ રૃણાનુબંધ શક્ય હોય ત્યાં સુધી ન બંધાય તો સારુ એવું અલ્પેશ માને. 

તે એણે મધુબહેનને કહ્યું ને અમે લારી આપવાનું નક્કી કર્યું. રેખા મા લારી લેવા આવ્યા ત્યારે મે પુછ્યું,. 

બા પિયર ક્યાં થાય? 

એમણે કહ્યું બનાસકોઠામોં થરા જોયું?

મે કહ્યું હા, ચેખલા, સીમાણા, કાકર આ બધા જોયા..

સાંભળીને એ તો રાજી રાજી એમણે કહ્યું. તમે તોના? મારા ગોમના?

એમના મોંઢા પર એટલો હરખ હતો કે, ના ન પાડી શકી. વળી થયું હું તો વસુદૈવ કુટુબંકમઃમાં માનુ એટલે આ જગત આપણું પિયર જને....

પણ બાની મહેનત કરીને ખાવાની વાત ગમી. અલ્પેશ અને વસાહતના યુવાનોએ બાને લારીમાં ભરવાનો સામાન લાવી આપવાની ને લારી વેપારના સ્થળ સુધી લઈ આવવાનું ને સાંજે પરત મુકી આપવાની જવાબદારી સ્વીકારી. 

કેવો અદભૂત સંગમ. અલ્પેશ ને એના મિત્રો અને રેખા માની જાતિયે જુદી આમ કોઈ સંબંધ નહીં છતાં માનવતાને નાતે એ રેખામાની પડખે...

બસ રેખા માને અમે કહ્યું થાય ત્યાં સુધી કામ કરો ન થાય તે દિવસે કહેજો અમે રાશન આપીશું... 

પણ દુનિયા અલ્પેશ જેવા માનવતાવાદી યુવાનોથી ટકી છે... 

#mittalpatel #vssm

Mittal Patel hand overs hand cart to Rekha Ma and Alpeshbhai
at VSSM's office

VSSM’s Swavlamban initiative has supported marginal families with interest-free loans that help restore their livelihoods...

Mittal Patel visits our loanee at their settlement

During the olden days,  it was a norm to take up a father’s occupation. So a goldsmith’s son became a goldsmith, a farmer’s child would take up farming and so on. Just like so, we took up our family profession of playing ravanhattha, and it did sustain our generations. But today,  it is an occupation that brings us no returns; people consider us beggars, and they advise us to work to earn a living. Ben, doesn’t playing ravanhattha involve hard work? The younger generation has given up playing ravanhatta; instead, they have taken up odd businesses.

Dalpatbhai, from Ahmedabad’s Kamod village, had shared the above. Eventually, VSSM provided him with an interest-free loan to begin his venture.

The same was with Pravinbhai and Bhailalbhai from Banaskantha’s Bhoyan village. The duo had the skill to sell fashion and home accessories but lacked the capital to do so. They had stopped playing ravanhattha and made meagre earnings by working as menial labour. As we all know, working as a daily wage earner does bring meals to the table but is never enough to meet all the fundamental needs of life.

VSSM had provided loans to the duo. Once the paid off the first loan of Rs. 10K, they took another of Rs. 30k each. The monthly saving rule helped Bhailalbhai purchase a second-hand motorbike while Pravinbhai bought a brand new moped worth Rs. 65000 with a down payment of Rs. 10,000.

The Bharthari community earn their living by singing lullabies. In return of which, they are given sarees and grains. The sarees are repurposed in making shelters that barely protect them from the forces of nature. Sadly, they are left with no choice but to live so.

Pravinbhai and Bhailalbhai have growing independent ventures, each earning Rs. 500 to Rs. 600 daily. They now have a tin roof over their head and the aspiration to build a pucca house. Hopefully, that too shall happen soon.

VSSM’s Swavlamban initiative has supported marginal families with interest-free loans that help restore their livelihoods. The initiative has helped 5000 families until now. We wish each of these families the best in their life.

"હોની(સોની) નો સોકરો ઈના બાપા પાહેણથી ઘરેણાં ઘડતા હીખે, શેડુ(ખેડૂત)નો સોકરો સેતી કરતા. ઈમ અમેય બાપીકા ધંધા મોથે નભતા પણ હાલનો જમાનો બદલઈ જ્યો. લોકોન્ #રાવણહથ્થો વગાડનારા અમે ભીખ મોગનારા લાગીયે. એટલ હૌ મેનત કરીન્ કમાબ્બા કે. તે બુન રાવણહથ્થામોય મેનત તો થાય ક નઈ? પણ લોકો ન ઈની હમજ ચો? તે હવ અમાર #ભરથરીઓની હાલની પ્રજા આ બધુ મેલી ધંધો વળગવા મોડી..."

અમદાવાદના #કમોડમાં રહેતા દલપતભાઈએ આ કહેલું ને અમે એમને ધંધો કરવા લોન આપેલી. 

પણ આવી જ વાત હતી બનાસકાંઠાના ભોયણના પ્રવિણ અને ભાઈલાલભાઈની. શૃંગાર પ્રસાધનો અને એ સિવાય ઘરમાં જરૃરી નાની મોટી ચીજો વેચવાનું કરી શકવાની ક્ષમતા ખરી પણ ધંધો કરવા પાસે મૂડી નહીં. રાવણહથ્થો તો એમણે મૂકી દીધેલો.. મજૂરી કરતા પણ એ બંને કહે દાડી મજૂરીમાં પેટ જોગુ નીકળે. ઝાઝુ ભેગુ ન થાય..

અમે આ બેઉને ધંધો કરવા દસ હજારની લોન આપી એમાંથી એમને હીંમત આવી. લોન ભરપાઈ થઈ ગઈ બીજી ત્રીસ હજારની લોન પાછી લીધી. બચત તો અમે ફરજિયાત કરાવીએ. તે એ બચતમાંથી ભાઈલાલભાઈએ જુનામાંથી બાઈક ખરીદ્યું. જ્યારે પ્રવિણે 65000 નું નવું મોપેડ દસ હજાર ડાઉન પેમેન્ટ ભરીને લીધું. 

ભરથરીઓ હાલરડાં ગાય.. બદલામાં લોકો એમને સાડી અને દાણા ભેટમાં આપે. આ સાડીઓમાંથી એ ઘર બાંધે. સાડીના ઘર કેવા? એ શું રક્ષણ આપે? હોંશ તો કાચુ ભલે હોય પણ એ ટાઢ,તડકા અને વરસાદ સામે રક્ષણ આપે એવું ઘર બાંધવાની ખરી પણ પાસે પૈસા નહોતા. 

પ્રવિણ અને ભાઈલાલભાઈ લોનમાં સ્વતંત્ર ધંધો કરતા થયા. દૈનિક 500 થી 600 કમાતા થયા હવે એમણે પતરાંથી એમનું છાુપરુ ઊભુ કર્યું. 

હોંશ પોતાના ઘરની છે. એ પણ ઝટ પુરી થશે...

અમારા સ્વાવલંબન કાર્યક્રમ અંતર્ગત નાના માણસોને નાની લોન આપવાનું કાર્ય કરીએ. અત્યાર સુધી 5000 થી વધુ પરિવારોને લોન આપી છે. બસ સૌ સુખી થાય એ ભાવના..

#MittalPatel #VSSM #સ્વાવલંબન #બનાસકાંઠા #ભોયણ

Bhailalbhai and Pravinbhai Bharthari who took interest
free loan from VSSM

Bharathri man showing his skill of playing ravahattha  to
Mittal Patel

VSSM bought sewing machine for vaishaliben under its tool support program...

Mittal Patel meets Vaishaliben at VSSM's 
office

Vaishliben lives in Ahmedabad. Two years ago, she lost her husband to heart failure. The couple's family lay shattered due to this sudden life-changing event. The responsibility of raising their two children now fell upon Vaishaliben's shoulders. 

Initially, friends and relatives provided emotional and moral support. They assured support, but as we all know, we need to fight our battles.

Vaishaliben began working at the khakhra-making factory. However, the remuneration was not enough to meet their expenses. The challenges of life began taking a toll on Vaishaliben's mental health. She even contemplated and attempted suicide. VSSM's Kiran met her when she was undergoing treatment at a hospital. As she was admitted to Civil Hospital, there was no need for funds, but  VSSM remained by her side to provide warmth and strength to help her recover better.

"I know to tailor, women in my neighbourhood work on the sewing machine and earn Rs. 8 to 10,000 a month. I, too, can find sewing jobs if I had a sewing machine." Vaishaliben responded when we inquired if there was anything we could do to help her ease her financial challenges.

VSSM bought a sewing machine for Vaishaliben. We hope that it will help her earn and raise her children better. There is a regular workflow, and life seems a little easy for her. We hope that the children, once they grow up, become the support Vaishali needs.

I have always emphasised on education and financial independence of women. We should not be waiting for some untoward circumstances that force us to seek financial freedom.  

 વૈશાલીબેન.. અમદાવાદમાં રહે. 

એમના પતિ બે વર્ષ પહેલાં ગુજરી ગયા. એ રીક્ષા ચલાવતા. આમ તો એ હયાત હતા ત્યાં સુધી વૈશાલીબેનને કોઈ વાતે દુઃખ નહોતું. બે બાળકો સાથેનો સુખી સંસાર હતો. પણ હૃદયરોગથી એમના પતિનું અવસાન થયું. વૈશાલીબેનના માથે આભ ફાટ્યું. 

પતિ ગયાના શરૃઆતામાં તો ઘણા આવીને ચિંતા ન કરનું કહી ગયા પણ સમય જતા સૌ પોત પોતાની વ્યવસ્થામાં ગોઠવાઈ ગયા. વૈશાલીબેનને પોતાની મેળે બેઠા થવાનું હતું બે બાળકોને ભણાવીને ઉછેરવાના હતા. 

એમણે ખાખરાની ફેક્ટરીમાં કામ શરૃ કર્યું. પણ આવક ખર્ચને પહોંચી વળાય એટલી ન થાય. એ નાસીપાસ થઈ ગયા. વળી કોઈની હૂંફ પણ નહી. આખરે જીવન ટૂંકાવવાનો વિચાર આવ્યો ને એમણે એ પગલું ભર્યું પણ ખરુ. હોસ્પીટલમાં દાખલ થવા વખતે અમારા કાર્યકર કીરણનો સંપર્ક થયો. એ સાજા થાય એ માટે અમે એમની પડખે રહ્યા. આમ તો સારવાર સિવીલમાં થઈ એટલે બીજો કોઈ ખર્ચ ન થયો પણ માનસીક હૂંફ અને હિંમત અમે આપી. 

એ બેઠા થયા. આર્થિક રીતે એ પહોંચી વળવા બીજુ કશું પણ કરી શકાય એમ હોય તો અમે મદદ કરીશુંનું અમે કહ્યું ને એમણે કહ્યું, "સિલાઈ કામ મને આવડે છે. મારા ઘર આસપાસમાં ઘણા લોકો જોબવર્ક કરે છે. મહિને આઠ થી દસ હજાર તો આરામથી કમાઈ લે. મારી પાસે મશીન ખરીદવા પૈસા નથી. બાકી કામ તો મળી જાય."

વૈશાલીબેનના મોંઢા આ વાત સાંભળી. હવે આગળ કશું વિચારવાનું નહોતું. અમે મશીન લઈ આપ્યું જેથી એ બાળકોને મોટા કરી શકે. હવે એમનું કામ સરસ ચાલે છે. જીવન પ્રત્યે ફરિયાદો ઘટી છે. આશા રાખીએ બાળકો મોટા થાય ને એમને સુખી કરે. 

મશીન આપ્યું એ વેળા એ ઘણા રાજી થયા એ વખતની આ તસવીર..

હું હંમેશાં દીકરીઓને ભણવા માટે અને ભણ્યા પછી નાનુ મોટુ જે આવડે તે કામ કરવા ખાસ કહેતી હોવું છું. દરેકની સાથે અઘટીત ઘટના બને એવું જરૃરી નથી પણ બને ત્યારે આમ ઓશિયાળા ન થઈ જવાય માટે પગભર થવું...

#mittalpatel #vssm

People who easily give-up hope need to draw inspiration from individuals like Babukaka...

Mittal Patel meets Babubhai Raval

We waited 51 years to find happiness, and we had faith in God that someday he would bring us happy days.

"How can one remain patient and wait this long for  happiness to reach them?" I asked myself when Babukaka from Patan's Khakhal shared the above.

Babukaka was just six months old when his father passed away."if I went to school the belly remained hungry," he shared in this simple yet powerful truth of the reality that kept him away from school. This one sentence in a deeply rooted Gujarati dialect explained his condition.

When Babukaka came into our contact in 2017, he needed a loan of Rs. 10,000. He required funds to work towards making his dream a reality. VSSM provided him with an interest-free loan of Rs. 10,000 which he used for making coal. The entire family worked hard and stretched the amount to earn better.

"I have managed to get 75 grams armlets done for my wife Rangu Ma and employ five people at my place. All of these after spending on household expenses and paying the monthly EMIs." Kaka shared with a smile on his face.

Kaka has understood the tricks of the trade; he is on the path to success and continues to take loans from us and adhere to the repayment schedule.

Today, Kaka employs 35 people, and his wife and daughter-in-law remain home to focus on his grandchildren's education.

Babukaka has inspired many; the villagers made him file a nomination for the post of Sarpanch at the recently held panchayat election. As a result, Rangu Ma was elected as an unopposed Sarpanch. Babukaka now works for the development of his village.  

"I can eat what I wish, buy the clothes I like and help the people I want to!" Babukaka said with humility. We were glad to watch him progress and do good in life. And people who easily give-up hope need to draw inspiration from individuals like Babukaka.

"51 વર્ષ સુધી સુખની રાહ જોઈ.. પણ ભગવોન પર વિસવા હતો ક એક દાડો તો સુખ આલશે.. "

આ વાક્ય પાટણના ખાખલના બાબુકાકાએ કહ્યું, સાંભળીને આટલી ધીરજ કોઈ રાખી શકે? એ પ્રશ્ન થયો. કાકા છ મહિનાના હતા જ્યારે એમના પિતા ગુજરી ગયા. ભણવું હતું પણ કાકા કહે, "નેહાળ જવું તો પેટ ભૂખ્યું રે..." 

કેવી વેધક વાત.. આપણી ગુજરાતીભાષાની તાકાત. કાકાની સમગ્ર સ્થિતિનો ચિતાર આ વાક્યમાં આવી ગયો. 

આવા બાબુકાકા 2017માં અમારા સંપર્કમાં આવ્યા. એમને 10,000ની લોન જોઈતી હતી. પોતાનું સ્વપ્ન સાકાર કરવા મથવા માટે. અમે આપ્યા ને એમણે કોલસા પાડવાનું કામ રાખ્યું. પહેલાં તો આખો પરિવારો જાતે મથ્યો ને 10,000માંથી એ સારુ કમાયા. 

કાકા હસીને કહે, ઘર ખર્ચ કાઢતા થોડી મૂડી ને 75 ગ્રામના ચાંદીના કડલા એમના પત્ની રંગુમાને એમણે કરાવી આપ્યા. અને પાંચ વ્યક્તિઓને એમણે પોતાના ત્યાં કામે રાખ્યું..

ધંધો સમજાઈ ગયો. કાકાની ગાડી હવે નીકળી પડી. અમારી પાસે બીજી ને ત્રીજી એમ લોન લેતા ગયા ને એમની પ્રગતિ થતી ચાલી.. 

આજે કાકા 35 લોકોને કામ આપે છે. એમના પત્ની અને પુત્રવધુને એ પોતાના ત્રણ પૌત્ર પૌત્રીઓને ભણાવવા ઘરે રાખે છે. કાકા સુખી થયા તો ગામલોકોએ એમને હમણાં યોજાયેલા સરપંચની ચૂંટણીમાં ઊભા રહેવા કહ્યું. કાકાના પ્તની રંગુકાકી બિનહરીફ ચૂંટાયા. કાકા હવે ગામના વિકાસના કામોમાં પણ સરસ લાગ્યા છે. 

કાકા કહે છે, મન થાય એવું ખાઈ શકુ છુ, ગમે એવા કપડાં લઈ શકુ છું. ને ઈચ્છા થાય એને મદદ કરી શકુ છુ.. કાકાના વિચારો ખુબ ઊંચા છે..  એમની પ્રગતિ જોઈને રાજી થવાય. 

નાની નાની વાતમાં નિરાશ થનાર લોકો માટે કાકા પ્રેરણાસ્ત્રોત....

#MittalPatel #vssm