VSSM bought hand cart for Rekha Maa under its tool support program...

Mittal Patel meets Rekha Maa

There is a very popular phrase in Gujarati, 'Even the dogs from maternal town are dearer'. Women use it to share the ingrained love for all things associated to their maternal home. Rekha Maa used that phrase when she tightly held my hand.

VSSM's Madhuben and Hiren were working on ration card-related issues in Ramol when Alpesh from the settlement asked them to meet Rekha Maa.

Rekha Maa's husband ran a pakora cart, and it was a flourishing business. The family lived at peace until her husband was alive, as there was a steady flow of income. However, meeting the household expenses became a challenge after he passed away. The couple's only child is differently abled and needs constant medical attention. Rekha Maa took up a job as a utensil cleaner at a hotel. Gradually, as she aged, that became cumbersome because handling restaurant vessels required a lot of energy.

With no options left, she began begging near Ramol toll booth.

Alpesh and other village youth would watch Rekha Maa's plight in dismay. They helped whenever possible, but with unstable economic conditions, they also had limitations. Alpesh felt it would be better if Rekha Maa was given a hand cart through which she could trade seasonal produce. Alpesh did not want her to feel burdened by depending on others for food.

Alpesh shared his thoughts with Madhuben. Consequently, we bought a hand cart for Rekha Maa.

"Ba, where is your maternal home?" I asked Rekha Maa when she was at our office to collect the hand cart.

"Have you seen Tharad in Banaskantha?" Rekha Maa asked.

“Yes, I have also seen Chekhla, Simana, Kakar…” I replied.

"Are you from there, my village?" a gleaning Rekha Maa asks me.

The delight on her face was so bright that I could not say no. Also,  I believe in Vasudhaiv Kutumbakam… that makes this entire earth my maternal home.

I liked the Ba's intent of working to earn a living. Alpesh and others from the settlement accepted the responsibility of bringing goods for Ba and ferrying the cart to and from the work spot.

This was a fantastic amalgamation. Alpesh, his friends and Rekha Ma all belong to different communities neither were they related in any other way, yet humanity prevailed, and they chose to stand beside Rekha maa.

We told Rekha Ma to work until her health permits, after which we shall provide a monthly ration kit.

The world is a better place because humans live Alpesh still exist.

પિયરનું તો કુતરુય વહાલું લાગે... એવું કહીને રેખા માએ મારો હાથ એકદમ મજબૂત પકડી લીધો..

વાત જાણે એમ બની..

અમારા મધુબહેન અને હીરેન(કાર્યકરો) રામોલમાં  વિચરતી જાતિઓની વસાહતમાં તેમના રેશનકાર્ડના પ્રશ્નોને લઈને કામગીરી કરી રહ્યા હતા એ વેળા વસાહતમાં રહેતા અલ્પેશે મધુબહેનને રેખા માને એક વખત મળવા કહ્યું.

રેખામાના ઘરવાળા ભજીયાની લારી ચલાવતા. એ જ્યાં સુધી હતા ત્યાં સુધી સંસાર સુખેથી ચાલ્યા કરતો. પણ એમના ગયા પછી ઘર ચલાવવું કઠીન થઈ પડ્યું. એમને એક દીકરો પણ એ વિકલાંગ ને સતત બિમાર રહ્યા કરે. રેખા મા હોટલમાં વાસણ ઘસવા જાય ને ઘરનું પુરુ કરે.ધીમે ધીમે હોટલમાં વાસણો એ પણ મોટા મોટા ઘસવાનું પણ એમને કઠીન લાગવા માંડ્યું મૂળ ઉંમર થઈ ને એટલે. 

આખરે એમણે રામલો ટોલ નાકા પાસે ભીખ માંગવાનું શરૃ કર્યું. 

અલ્પેશ ને અન્ય યુવાનોને આ ગમે નહીં. એ નાની મોટી મદદ કરે પણ એ લોકોની સ્થિતિયે કાંઈ એવી સારી નહીં. અલ્પેશને થયું કે રેખા માને જો લારી મળે તો એ સીઝનલ ધંધો જેમ કે મકાઈના ડોડા વેચવાનું કે જામફળ વેચવાનુ કરી શકે. મૂળ કોઈ આપે ને ખાય એ રૃણાનુબંધ શક્ય હોય ત્યાં સુધી ન બંધાય તો સારુ એવું અલ્પેશ માને. 

તે એણે મધુબહેનને કહ્યું ને અમે લારી આપવાનું નક્કી કર્યું. રેખા મા લારી લેવા આવ્યા ત્યારે મે પુછ્યું,. 

બા પિયર ક્યાં થાય? 

એમણે કહ્યું બનાસકોઠામોં થરા જોયું?

મે કહ્યું હા, ચેખલા, સીમાણા, કાકર આ બધા જોયા..

સાંભળીને એ તો રાજી રાજી એમણે કહ્યું. તમે તોના? મારા ગોમના?

એમના મોંઢા પર એટલો હરખ હતો કે, ના ન પાડી શકી. વળી થયું હું તો વસુદૈવ કુટુબંકમઃમાં માનુ એટલે આ જગત આપણું પિયર જને....

પણ બાની મહેનત કરીને ખાવાની વાત ગમી. અલ્પેશ અને વસાહતના યુવાનોએ બાને લારીમાં ભરવાનો સામાન લાવી આપવાની ને લારી વેપારના સ્થળ સુધી લઈ આવવાનું ને સાંજે પરત મુકી આપવાની જવાબદારી સ્વીકારી. 

કેવો અદભૂત સંગમ. અલ્પેશ ને એના મિત્રો અને રેખા માની જાતિયે જુદી આમ કોઈ સંબંધ નહીં છતાં માનવતાને નાતે એ રેખામાની પડખે...

બસ રેખા માને અમે કહ્યું થાય ત્યાં સુધી કામ કરો ન થાય તે દિવસે કહેજો અમે રાશન આપીશું... 

પણ દુનિયા અલ્પેશ જેવા માનવતાવાદી યુવાનોથી ટકી છે... 

#mittalpatel #vssm

Mittal Patel hand overs hand cart to Rekha Ma and Alpeshbhai
at VSSM's office

VSSM’s Swavlamban initiative has supported marginal families with interest-free loans that help restore their livelihoods...

Mittal Patel visits our loanee at their settlement

During the olden days,  it was a norm to take up a father’s occupation. So a goldsmith’s son became a goldsmith, a farmer’s child would take up farming and so on. Just like so, we took up our family profession of playing ravanhattha, and it did sustain our generations. But today,  it is an occupation that brings us no returns; people consider us beggars, and they advise us to work to earn a living. Ben, doesn’t playing ravanhattha involve hard work? The younger generation has given up playing ravanhatta; instead, they have taken up odd businesses.

Dalpatbhai, from Ahmedabad’s Kamod village, had shared the above. Eventually, VSSM provided him with an interest-free loan to begin his venture.

The same was with Pravinbhai and Bhailalbhai from Banaskantha’s Bhoyan village. The duo had the skill to sell fashion and home accessories but lacked the capital to do so. They had stopped playing ravanhattha and made meagre earnings by working as menial labour. As we all know, working as a daily wage earner does bring meals to the table but is never enough to meet all the fundamental needs of life.

VSSM had provided loans to the duo. Once the paid off the first loan of Rs. 10K, they took another of Rs. 30k each. The monthly saving rule helped Bhailalbhai purchase a second-hand motorbike while Pravinbhai bought a brand new moped worth Rs. 65000 with a down payment of Rs. 10,000.

The Bharthari community earn their living by singing lullabies. In return of which, they are given sarees and grains. The sarees are repurposed in making shelters that barely protect them from the forces of nature. Sadly, they are left with no choice but to live so.

Pravinbhai and Bhailalbhai have growing independent ventures, each earning Rs. 500 to Rs. 600 daily. They now have a tin roof over their head and the aspiration to build a pucca house. Hopefully, that too shall happen soon.

VSSM’s Swavlamban initiative has supported marginal families with interest-free loans that help restore their livelihoods. The initiative has helped 5000 families until now. We wish each of these families the best in their life.

"હોની(સોની) નો સોકરો ઈના બાપા પાહેણથી ઘરેણાં ઘડતા હીખે, શેડુ(ખેડૂત)નો સોકરો સેતી કરતા. ઈમ અમેય બાપીકા ધંધા મોથે નભતા પણ હાલનો જમાનો બદલઈ જ્યો. લોકોન્ #રાવણહથ્થો વગાડનારા અમે ભીખ મોગનારા લાગીયે. એટલ હૌ મેનત કરીન્ કમાબ્બા કે. તે બુન રાવણહથ્થામોય મેનત તો થાય ક નઈ? પણ લોકો ન ઈની હમજ ચો? તે હવ અમાર #ભરથરીઓની હાલની પ્રજા આ બધુ મેલી ધંધો વળગવા મોડી..."

અમદાવાદના #કમોડમાં રહેતા દલપતભાઈએ આ કહેલું ને અમે એમને ધંધો કરવા લોન આપેલી. 

પણ આવી જ વાત હતી બનાસકાંઠાના ભોયણના પ્રવિણ અને ભાઈલાલભાઈની. શૃંગાર પ્રસાધનો અને એ સિવાય ઘરમાં જરૃરી નાની મોટી ચીજો વેચવાનું કરી શકવાની ક્ષમતા ખરી પણ ધંધો કરવા પાસે મૂડી નહીં. રાવણહથ્થો તો એમણે મૂકી દીધેલો.. મજૂરી કરતા પણ એ બંને કહે દાડી મજૂરીમાં પેટ જોગુ નીકળે. ઝાઝુ ભેગુ ન થાય..

અમે આ બેઉને ધંધો કરવા દસ હજારની લોન આપી એમાંથી એમને હીંમત આવી. લોન ભરપાઈ થઈ ગઈ બીજી ત્રીસ હજારની લોન પાછી લીધી. બચત તો અમે ફરજિયાત કરાવીએ. તે એ બચતમાંથી ભાઈલાલભાઈએ જુનામાંથી બાઈક ખરીદ્યું. જ્યારે પ્રવિણે 65000 નું નવું મોપેડ દસ હજાર ડાઉન પેમેન્ટ ભરીને લીધું. 

ભરથરીઓ હાલરડાં ગાય.. બદલામાં લોકો એમને સાડી અને દાણા ભેટમાં આપે. આ સાડીઓમાંથી એ ઘર બાંધે. સાડીના ઘર કેવા? એ શું રક્ષણ આપે? હોંશ તો કાચુ ભલે હોય પણ એ ટાઢ,તડકા અને વરસાદ સામે રક્ષણ આપે એવું ઘર બાંધવાની ખરી પણ પાસે પૈસા નહોતા. 

પ્રવિણ અને ભાઈલાલભાઈ લોનમાં સ્વતંત્ર ધંધો કરતા થયા. દૈનિક 500 થી 600 કમાતા થયા હવે એમણે પતરાંથી એમનું છાુપરુ ઊભુ કર્યું. 

હોંશ પોતાના ઘરની છે. એ પણ ઝટ પુરી થશે...

અમારા સ્વાવલંબન કાર્યક્રમ અંતર્ગત નાના માણસોને નાની લોન આપવાનું કાર્ય કરીએ. અત્યાર સુધી 5000 થી વધુ પરિવારોને લોન આપી છે. બસ સૌ સુખી થાય એ ભાવના..

#MittalPatel #VSSM #સ્વાવલંબન #બનાસકાંઠા #ભોયણ

Bhailalbhai and Pravinbhai Bharthari who took interest
free loan from VSSM

Bharathri man showing his skill of playing ravahattha  to
Mittal Patel

VSSM bought sewing machine for vaishaliben under its tool support program...

Mittal Patel meets Vaishaliben at VSSM's 
office

Vaishliben lives in Ahmedabad. Two years ago, she lost her husband to heart failure. The couple's family lay shattered due to this sudden life-changing event. The responsibility of raising their two children now fell upon Vaishaliben's shoulders. 

Initially, friends and relatives provided emotional and moral support. They assured support, but as we all know, we need to fight our battles.

Vaishaliben began working at the khakhra-making factory. However, the remuneration was not enough to meet their expenses. The challenges of life began taking a toll on Vaishaliben's mental health. She even contemplated and attempted suicide. VSSM's Kiran met her when she was undergoing treatment at a hospital. As she was admitted to Civil Hospital, there was no need for funds, but  VSSM remained by her side to provide warmth and strength to help her recover better.

"I know to tailor, women in my neighbourhood work on the sewing machine and earn Rs. 8 to 10,000 a month. I, too, can find sewing jobs if I had a sewing machine." Vaishaliben responded when we inquired if there was anything we could do to help her ease her financial challenges.

VSSM bought a sewing machine for Vaishaliben. We hope that it will help her earn and raise her children better. There is a regular workflow, and life seems a little easy for her. We hope that the children, once they grow up, become the support Vaishali needs.

I have always emphasised on education and financial independence of women. We should not be waiting for some untoward circumstances that force us to seek financial freedom.  

 વૈશાલીબેન.. અમદાવાદમાં રહે. 

એમના પતિ બે વર્ષ પહેલાં ગુજરી ગયા. એ રીક્ષા ચલાવતા. આમ તો એ હયાત હતા ત્યાં સુધી વૈશાલીબેનને કોઈ વાતે દુઃખ નહોતું. બે બાળકો સાથેનો સુખી સંસાર હતો. પણ હૃદયરોગથી એમના પતિનું અવસાન થયું. વૈશાલીબેનના માથે આભ ફાટ્યું. 

પતિ ગયાના શરૃઆતામાં તો ઘણા આવીને ચિંતા ન કરનું કહી ગયા પણ સમય જતા સૌ પોત પોતાની વ્યવસ્થામાં ગોઠવાઈ ગયા. વૈશાલીબેનને પોતાની મેળે બેઠા થવાનું હતું બે બાળકોને ભણાવીને ઉછેરવાના હતા. 

એમણે ખાખરાની ફેક્ટરીમાં કામ શરૃ કર્યું. પણ આવક ખર્ચને પહોંચી વળાય એટલી ન થાય. એ નાસીપાસ થઈ ગયા. વળી કોઈની હૂંફ પણ નહી. આખરે જીવન ટૂંકાવવાનો વિચાર આવ્યો ને એમણે એ પગલું ભર્યું પણ ખરુ. હોસ્પીટલમાં દાખલ થવા વખતે અમારા કાર્યકર કીરણનો સંપર્ક થયો. એ સાજા થાય એ માટે અમે એમની પડખે રહ્યા. આમ તો સારવાર સિવીલમાં થઈ એટલે બીજો કોઈ ખર્ચ ન થયો પણ માનસીક હૂંફ અને હિંમત અમે આપી. 

એ બેઠા થયા. આર્થિક રીતે એ પહોંચી વળવા બીજુ કશું પણ કરી શકાય એમ હોય તો અમે મદદ કરીશુંનું અમે કહ્યું ને એમણે કહ્યું, "સિલાઈ કામ મને આવડે છે. મારા ઘર આસપાસમાં ઘણા લોકો જોબવર્ક કરે છે. મહિને આઠ થી દસ હજાર તો આરામથી કમાઈ લે. મારી પાસે મશીન ખરીદવા પૈસા નથી. બાકી કામ તો મળી જાય."

વૈશાલીબેનના મોંઢા આ વાત સાંભળી. હવે આગળ કશું વિચારવાનું નહોતું. અમે મશીન લઈ આપ્યું જેથી એ બાળકોને મોટા કરી શકે. હવે એમનું કામ સરસ ચાલે છે. જીવન પ્રત્યે ફરિયાદો ઘટી છે. આશા રાખીએ બાળકો મોટા થાય ને એમને સુખી કરે. 

મશીન આપ્યું એ વેળા એ ઘણા રાજી થયા એ વખતની આ તસવીર..

હું હંમેશાં દીકરીઓને ભણવા માટે અને ભણ્યા પછી નાનુ મોટુ જે આવડે તે કામ કરવા ખાસ કહેતી હોવું છું. દરેકની સાથે અઘટીત ઘટના બને એવું જરૃરી નથી પણ બને ત્યારે આમ ઓશિયાળા ન થઈ જવાય માટે પગભર થવું...

#mittalpatel #vssm

People who easily give-up hope need to draw inspiration from individuals like Babukaka...

Mittal Patel meets Babubhai Raval

We waited 51 years to find happiness, and we had faith in God that someday he would bring us happy days.

"How can one remain patient and wait this long for  happiness to reach them?" I asked myself when Babukaka from Patan's Khakhal shared the above.

Babukaka was just six months old when his father passed away."if I went to school the belly remained hungry," he shared in this simple yet powerful truth of the reality that kept him away from school. This one sentence in a deeply rooted Gujarati dialect explained his condition.

When Babukaka came into our contact in 2017, he needed a loan of Rs. 10,000. He required funds to work towards making his dream a reality. VSSM provided him with an interest-free loan of Rs. 10,000 which he used for making coal. The entire family worked hard and stretched the amount to earn better.

"I have managed to get 75 grams armlets done for my wife Rangu Ma and employ five people at my place. All of these after spending on household expenses and paying the monthly EMIs." Kaka shared with a smile on his face.

Kaka has understood the tricks of the trade; he is on the path to success and continues to take loans from us and adhere to the repayment schedule.

Today, Kaka employs 35 people, and his wife and daughter-in-law remain home to focus on his grandchildren's education.

Babukaka has inspired many; the villagers made him file a nomination for the post of Sarpanch at the recently held panchayat election. As a result, Rangu Ma was elected as an unopposed Sarpanch. Babukaka now works for the development of his village.  

"I can eat what I wish, buy the clothes I like and help the people I want to!" Babukaka said with humility. We were glad to watch him progress and do good in life. And people who easily give-up hope need to draw inspiration from individuals like Babukaka.

"51 વર્ષ સુધી સુખની રાહ જોઈ.. પણ ભગવોન પર વિસવા હતો ક એક દાડો તો સુખ આલશે.. "

આ વાક્ય પાટણના ખાખલના બાબુકાકાએ કહ્યું, સાંભળીને આટલી ધીરજ કોઈ રાખી શકે? એ પ્રશ્ન થયો. કાકા છ મહિનાના હતા જ્યારે એમના પિતા ગુજરી ગયા. ભણવું હતું પણ કાકા કહે, "નેહાળ જવું તો પેટ ભૂખ્યું રે..." 

કેવી વેધક વાત.. આપણી ગુજરાતીભાષાની તાકાત. કાકાની સમગ્ર સ્થિતિનો ચિતાર આ વાક્યમાં આવી ગયો. 

આવા બાબુકાકા 2017માં અમારા સંપર્કમાં આવ્યા. એમને 10,000ની લોન જોઈતી હતી. પોતાનું સ્વપ્ન સાકાર કરવા મથવા માટે. અમે આપ્યા ને એમણે કોલસા પાડવાનું કામ રાખ્યું. પહેલાં તો આખો પરિવારો જાતે મથ્યો ને 10,000માંથી એ સારુ કમાયા. 

કાકા હસીને કહે, ઘર ખર્ચ કાઢતા થોડી મૂડી ને 75 ગ્રામના ચાંદીના કડલા એમના પત્ની રંગુમાને એમણે કરાવી આપ્યા. અને પાંચ વ્યક્તિઓને એમણે પોતાના ત્યાં કામે રાખ્યું..

ધંધો સમજાઈ ગયો. કાકાની ગાડી હવે નીકળી પડી. અમારી પાસે બીજી ને ત્રીજી એમ લોન લેતા ગયા ને એમની પ્રગતિ થતી ચાલી.. 

આજે કાકા 35 લોકોને કામ આપે છે. એમના પત્ની અને પુત્રવધુને એ પોતાના ત્રણ પૌત્ર પૌત્રીઓને ભણાવવા ઘરે રાખે છે. કાકા સુખી થયા તો ગામલોકોએ એમને હમણાં યોજાયેલા સરપંચની ચૂંટણીમાં ઊભા રહેવા કહ્યું. કાકાના પ્તની રંગુકાકી બિનહરીફ ચૂંટાયા. કાકા હવે ગામના વિકાસના કામોમાં પણ સરસ લાગ્યા છે. 

કાકા કહે છે, મન થાય એવું ખાઈ શકુ છુ, ગમે એવા કપડાં લઈ શકુ છું. ને ઈચ્છા થાય એને મદદ કરી શકુ છુ.. કાકાના વિચારો ખુબ ઊંચા છે..  એમની પ્રગતિ જોઈને રાજી થવાય. 

નાની નાની વાતમાં નિરાશ થનાર લોકો માટે કાકા પ્રેરણાસ્ત્રોત....

#MittalPatel #vssm

With the help of tool support program, we brought bagasara products for Karshanbhai to help him restart his buisness...

Karshanbhai arranged the purchased products nicely on the
floor and show it to Mittal Patel

I am sure you remember Harshil,  this little boy I mentioned a few weeks ago. We had reached out to you to help us support his treatment. Harshil is just a year old and has suffered from an intestine ailment since birth. A colostomy has been done as a stop-gap solution. The doctors are waiting for Harshil to weigh 9-10 kilos before they can perform any surgery on him. Right now, he needs constant medication and care. The pain this child undergoes makes me wonder when will he grow stronger to endure the surgery.

The family, including Harshil’s grandparents, must remain on their toes with frequent visits to Ahmedabad’s Civil Hospital. At times they are required to call emergency medical services at midnight. Along with Harshil the illness is draining the family not just physically but financially as well.

Harshil’s father works as a porter and earns Rs. 200-250 a day, an amount that cannot buy enough food even. And Harshil’s grandfather used to sell fashion accessories through a roadside kiosk, but after Harshil’s heath issues surfaced, he was unable to focus on his business. As a result, the money he had saved was spent on the treatment, and even the products had to be given away.

After VSSM’s appeal, once the donations started pouring in, there was some relief in the expenses incurred by the family towards purchasing medication for Harshil. Gradually the treatment also got going, and we asked Karshanbhai (Harshil’s grandfather) to restart his work.

“I do wish to start my business, but I do not have enough funds to be able to buy goods and materials. If I had the required funds, I could begin earning and bring some money to the family,” he tells us.

With the help of Infomatic Solution, we brought Bagasara products for Karshanbhai to help him restart his business.

Karshabhai dropped by our office and arranged the purchased products nicely on the floor, just like he would at the market. “Of course, I have to show the stuff we have purchased!” he spoke with great honesty.

We pray for Harshil to recover soon and the family to find the happiness that has been eluding it…

હર્ષીલ...

તમને કદાચ યાદ હશે એની તકલીફ વિષે અહીંયા લખેલું ને પછી તમે સૌએ એની સારવારમાં ટેકો કરવાનું શરૃ કર્યું. હર્ષીલ એક વર્ષનો પણ જન્મતા જ આંતરડામાં કાંઈક તકલીફ થયેલી. તે હાલ એનું આંતરડુ બહાર છે. એને સતત દવાઓની જરૃર પડે. એનું ઓપરેશન એનું વજન 9 થી 10 કી.ગ્રાનું થાય ત્યારે થશે. ક્યારેક થાય આટલી બધી પીડા વચ્ચે એનું વજન કઈ રીતે વધે?

હર્ષીલના દાદા, દાદી ને મા એને લઈને સીવીલમાં દોડ્યા કરે. ક્યારેક અડધી રાતે 108 બોલાવી ભાગવું પડે એવી સ્થિતિ થાય. સતત દવાખાનાના દોડા ભલભલા માણસના હાંજા ગગડાવી નાખે.

હર્ષીલના પપ્પા સામાન ઊંચકવાનું કામ કરે. 200 -250 રૃપિયા મળે એમાંથી ઘરના બધાનું ચાલે. આમ તો હર્ષીલના દાદા કરશનભાઈ બુટ્ટી, ચુની, બંગડી ટુંકમાં બગસરાની વસ્તુઓ કાચની પેટીમાં લઈને વેચવાનું કરતા. પણ જ્યારથી હર્ષીલ બિમાર પડ્યો ત્યારથી એમનો ધંધો સાવ જ પડી ભાંગ્યો. જે બચત હતી એ દવામાં ખર્ચાઈ ને ધંધા માટેનો સામાન પણ વેચી નાખ્યો.

હર્ષીલને બહારથી દવાઓ લાવવી પડે. ખાસ તો મલમ ને અન્ય ડ્રેસીંગનો સામાન. આપ સૌ એમાં મદદ કરો એટલે હવે એ ખર્ચની જવાબદારી ઘટી. ધીમે ધીમે હર્ષીલની દવાઓને સારવારનું ગોઠવાયું. હવે અમે કરશનભાઈને તમે ધંધો વળગો એમ કહ્યું.

એમણે કહ્યું, ધંધો તો કરવો છે પણ મારી પાસે મૂડી નથી. દસ પંદર હજારનો સામાન જો મળી જાય તો એમાંથી હું ઘરમાં નાનામોટો ટેકો કરી શકુ ને આવકમાંથી જ બીજો સામાન લાવ્યા કરુ જે પહેલાં કરતો હતો..

આફતમાં આવી પડેલા સ્વજનોને મદદ કરવી એ તો ધર્મ છે. ઈન્ફોમેટીક સોલ્યુશનની મદદથી અમે કરશનભાઈને બગસરાનો સામાન જે એ પહેલાં વેચતા એ લાવી આપ્યો અને એમણે ફરી ધંધો શરૃ કર્યો..

કરશનભાઈ સામાન લઈને અમારા કાર્યાલય પર આવ્યા ને પોતાની મેળે સરસ પથારો કરીને સામાન ગોઠવ્યો. એમણે કહ્યું, સામાન લીધો છે એ તો બતાવવો પડે ને.. કેવી નિખાલશતા.. બસ સુખી થાય એવી ભાવના ને હર્ષીલ ઝટ ઠીક થાય તેવી કુદરતને પ્રાર્થના...

Mittal Patel meets Harishil at VSSM's office

Mittal Patel meets nomadic women and educating the loanees on financial prudence and savings....

Mittal Patel meets the nomadic women in Gandhinagar

Live judiciously and save for the rainy day! A value ingrained within us from the beginning on the importance of saving, however big or small we may earn. Many of us have made regular saving a habit, but numerous families have not understood the significance of saving money. Either they spend all they have earned or do not resume work until they have finished the cash on hand.

Gandhiji preached non-possession, but to the families who do not save, I preach judiciously holding on to their hard-earned money and spending.

VSSM, through its Swavlamban initiative, offers interest-free loans to nomadic and marginalised families who wish to start their independent ventures. And educating the loanees on financial prudence and savings is part of the initiative. It is mandatory for the individuals who have availed of loans to save a part of their income, and those who fail to do so are not given the loan on repeat.

We began by offering loans to 5 individuals in 2014, and the number has grown to 5000 individuals. The emphasis on savings has never differed. We continue to experiment with incorporating efficiency into the process, and the formation of Saving Groups is one such approach. 

The nomadic women from Gandhinagar’s Delwada village have come together to form two savings groups, and within three months, they saved Rs. 24,000.

Recently, I had the opportunity to meet this enthusiastic bunch of women.

“How much do you plan to save?” I asked.

“Rs. 5 lacs!” they revealed after contemplating within themselves.

“If you save Rs. 5 lacs, we will add on Rs. 5 lacs!” I commit to them.

This amount seems achievable if they manage to save little from their daily income. As they say, each drop matters.

ત્રેવડ એ ત્રીજો ભાઈ કહેવાય

આ વાત આપણને નાનપણથી શીખવવામાં આવે ને આપણામાંના ઘણા એ વાતનો સ્વીકાર કરી બચત કરે પણ ખરા. પણ કેટલાક પરિવારો એવા છે જેમનામાં હજુ આ સમજણ વિકસી નથી. જેટલુ કમાય એટલું વાપરી નાખે. અથવા દિવસના જો 500 કમાયા હોય તો 500 વપરાઈ ન જાય ત્યાં સુધી કામ ન જાય..

ગાંધીજી અપરીગ્રહની વાત કરે પણ હું અમારા બચત ન કરનાર પરિવારોને પરિગ્રહ કરવા કહુ...

ખેર અમે અમારા સ્વાવલંબન કાર્યક્રમ અંતર્ગત સ્વતંત્ર ધંધો કરવાની ખેવના રાખનાર અમારા પરિવારોને લોન આપીએ. આ લોન આપ્યા પછી તેમને બચત ફરજિયાત કરવાની. બચત ન કરી હોય તો અમે ફરી લોન ન આપીયે. 

5 વ્યક્તિઓને 2014 થી લોન આપવાની શરૃઆત કરેલી આજે આ સંખ્યા 5000 ઉપર પહોંચી છે.

પણ ફરી કહુ તો બચત પર અમે ઘણો ભાર મુકીએ. એ માટે નવા નવા નુખસા પણ અજમાવીએ. આવો જ એ નુખસો બચત જુથોનો અજમાવ્યો અને એમાં અમે સફળ થઈ રહ્યા છીએ.

ગાંધીનગરનું દેલવાડા. ત્યાં રહેતા વિચરતી જાતિના બહેનોના બે બચત જૂથ અમે ત્રણેક મહિના પહેલાં બનાવ્યા. આ બહેનોએ ત્રણ મહિનામાં 24,000ની બચત એકઠી કરી. 

જ્યારે દેલવાડા ગઈ ત્યારે બધા બહેનોએ હોંશથી આ વાત કરી. મે પુછ્યું કેટલી બચત કરશો તો પહેલાં બધાએ અંદર અંદર ગડમથલ કરી ને પછી કહ્યું, પાંચ લાખ...

તમારા મોંઢામાં ઘી સાકર.. જો પાંચ લાખની બચત કરશો તો અમે પાંચ લાખ તમને તમારા જૂથમાં ફેરવવા આપીશું. 

સાંભળીને બધા રાજી..

વાત છે રોજ કમાઈયે એમાંથી થોડું બચાવવાની એ થાય તોય ઘણું થઈ જાય.. પેલું ટીપે ટીપે સરોવર ભરાયની જેમ... 

Mittal Patel educating nomadic women on financial
 prudence and savings 

The nomadic women from Gandhinagar’s Delwada village
have come together to form two savings groups

Mittal Patel meets bunch of nomadic women for Swavlamban
initiative

Mittal Patel during her visit to Gandhinagar

Mittal Patel had the opportunity to meet this enthusiastic
bunch of women.

The good grace and large-heartedness of girls like Fiza, who inspires in more ways than one...

Mittal Patel with Fiza and her father at our VSSM's office

Seventeen-year-old Fiza is a bright and intelligent girl, but after her father was diagnosed with cancer, Fiza had to drop out of school while she was still in 8th grade. The responsibility to fund her father’s treatment fell to Fiza, who began working as domestic help and got her father treated.

Fiza could never return to school even after her father was alright. Later, instead of working as domestic help, she began sewing on her neighbour’s sewing machine whenever it was not in use. The money helped supplement the family income.

After a gap of a couple of years, Fiza’s father has recently had a cancer relapse, and her mother, too, is not in the best of her health. The father has been the primary breadwinner of the family, but with cancer coming back,  the physical and financial burden of running the household fell on Fiza’s shoulders.

The treatment was underway in Ahmedabad’s Civil Hospital, which required the family to frequent the city. The loss of income brought the challenges of getting food on the table. After VSSM learnt about this condition, it began sending a monthly ration kit to the family. We also felt that a new sewing machine would help Fiza earn more for her family.With the help of Infrometic Solution, we bought Fiza a brand sewing machine which helps her have long work nights.

We are grateful to Infrometic Solutions for their support.

It feels proud to know daughters like Fiza; she is not old enough to take up the huge responsibility of running a household. Still, the harsh circumstances have taught her to gracefully accept the challenges coming her way.

The children from privileged households should learn from the good grace and large-heartedness of girls like Fiza, who inspires in more ways than one.

 17 વર્ષની ફીઝા ભણવામાં ખુબ હોંશિયાર. 8મું ભણતી એ વેળા એના પપ્પાને મોંઢાનું કેન્સર થયું. ખુબ સારા ગુણથી પાસ થતી ફીઝાનો અભ્યાસ પપ્પાના ઈલાજ માટે છૂટ્યો. એણે લોકોના ઘરોમાં કચરા પોતા વાસણ કરવા જવાનું શરૃ કર્યું અને પપ્પાનો ઈલાજ કરાવી તેમને સાજા કર્યા.

પણ એ પછી ફીઝાનું ભણવાનું ન થયું. એ મોટી થઈ રહી હતી. હવે કચરા પોતાની જગ્યાએ એણે પડોશીના સિલાઈ મશીન પર કામ કરવાનું શરૃ કર્યું. જ્યારે મશીન ફ્રી હોય ત્યારે એ કામ કરતી. આમ તેનાથી ઘરમાં ટેકો થતો.

હમણાં એના પપ્પાને કેન્સરે પાછો ઉથલો માર્યો. ફરીવાર ફીઝાને ઝાઝુ કામ કરવાની જરૃર પડી. એની મમ્મીની તબીયત પણ નાદુરસ્ત રહે. એ ઈલાજમાં કે ઘર ચલાવવામાં ઝાઝી મદદ ન કરી શકે. ઘર તો ફીઝાના પપ્પા સાબરકાંઠાના તલોદમાં ટેક્ષી ચલાવીને ચલાવતા પણ એ બિમાર થતા એ બધુંય બંધ થયું.

અમદાવાદ સિવિલના સતત દોડા. આર્થિક રીતે પરિવાર ખુવાર થઈ ગયો. ખાવા પીવાની પણ તકલીફ ઊભી થઈ. અમને ખ્યાલ આવતા અમે જ્યાં સુધી ફીઝાના પપ્પાની સારવાર ચાલે ત્યાં સુધી દર મહિને રાશન આપવાનું શરૃ કર્યું.

સાથે ફીઝા પોતાનું મશીન હોય તો વધારે કામ કરી શકે એમ લાગતા એને મશીન ખરીદીને આપ્યું. હવે એ મોડી રાત સુધી કામ કરી શકે છે.

ફીઝાને મશીન આપવા ઈન્ફોમેટીક સોલ્યુશને મદદ કરી. એ માટે એમના આભારી છીએ.

પણ ફીઝા જેવી દીકરીઓ જોઈને ગૌરવ થાય. હજુ એ કાંઈ પરિવારનો ભાર વહન કરી શકે એવડી મોટી નથી થઈ પણ સંજોગો ઘણું શીખવી દે છે.

આપણા બાળકો ને ફીઝા જેવી દીકરીની જિંદાદીલી બતાવવી જોઈએ. એમને ખ્યાલ આવે કે એ કેટલા નસીબદાર છે.

#MittalPatel #vssm

A new sewing machine would help Fiza earn
more for her family

With the help of Infrometic solution, we bought Fiza a brand
sewing machine which helps her have long work nights.

VSSM always remains grateful to its loved ones for helping bring change in lives of individuals like Narendrabhai...

Mittal Patel meets Narendrabhai recently on her visit to 
Mehsana

I had recently travelled to Mehsana. Since we had some time on hand after finishing the scheduled engagements, we decided to meet Narendrabhai. And his growth story amazed me. I witnessed the life-changing transformation a small amount could bring in someone’s life.

Whilst we extended the interest-free loan to Narendrabhai, we also educated him (like all our loanees) on saving some of his income. The saved amount helped Narendrabhai buy a buffalo. Gradually, his cattle wealth grew. Today he has Rs. 1.5 lacs worth of cattle wealth and sells milk worth Rs. 500 daily. He has also leased four bigha farmland to grow cattle food, securing him from the ever-growing rates of cattle feed. Moreover, the amount he has been saving is securely put away in the bank, which he plans to use to build a house.

And all this progress within a span of a short time.

The individuals VSSM offers interest-free loans don’t stay in shiny houses but in huts or mud houses, one of the reasons banks or other lending institutes don’t lend them money. The private money lenders are waiting to grab an audacious amount of interest for any deprived soul that comes their way. However, we have been lending money to very impoverished families, and the positive outcomes have only stunned us.

Narendrabhai resides in  Gandhinagar’s Delwada village. Until VSSM’s Rizwan had met him, Narendrabhai did not have a ration card or a space to call his own. Rizwan helped Narendrabhai and other families like him obtain documents of their identity. We also offered a loan of Rs. 10,000 to help him revamp his livelihood.

After he paid off the initial loan of Rs. 10,000 we gave him one of Rs. 20,000 and then Rs, 30,000. Narendrabhai has not only paid off all his loans but has also regularly donated to VSSM.

“I am happy!” he would tell us every time he met us in Ahmedabad, but to be able to watch his progress did brighten up my day.

We are immensely grateful to our well-wishing donors for helping us support individuals like Narendrabhai.

 હમણાં મહેસાણા જવાનું થયું. અમારુ કામ પત્યું પછી સમય હતો તે દેલવાડાના પહોંચ્યા ને નરેન્દ્રભાઈએ એમની પ્રગતિ જણાવી એ સાંભળીને નવાઈ લાગી. 

નાનકડી રકમ કોઈની જીંદગી કેવી બદલી શકે તે પ્રત્યક્ષ જોયું.

નરેન્દ્રભાઈને અમે લોન આપી સાથે બચતની સમજણ આપેલી તે એ સમજણથી જ એમણે એક ભેંસ ખરીદી. એ વેચી એમાંથી બીજી ને ત્રીજી એમ ઢોર વધારતા ગયા આજે એમની પાસે દોઢ લાખના માલઢોર છે અને રોજનું 500 રૃપિયાનું દૂધ એ ડેરીમાં ભરાવે છે. હમણાં એમણે ચાર વીધા જમીન પણ ઉઘેડમાં રાખી. જેથી ઘાસચારો કરીને ઢોરને ખવડાવી શકે. સૌથી અગત્યનું બેંકમાં બચત પડી છે. જે ઘર બાંધવા એ એકઠી કરે છે.

ટૂંકાગાળામાં નરેન્દ્રભાઈએ આ પ્રગતિ કરી. 

રહેવાનું છાપરાંમાં એટલે દસ હજાર જેવી મૂડી કોઈ વ્યાજવી આપે નહીં. જે લોકો આપવા તૈયાર થાય એનું વ્યાજ મારી નાખે. પણ તમે જુઓ એક ભરોષો કરીએ તો કેવું પરિણામ નીપજે છે. 

ગાંધીનગરના દેલવાડામાં એ રહે. એમની પાસે રહેવા પોતાની જગ્યા નહીં. રેશનકાર્ડ વગેરે પણ નહીં. અમારા રીઝવાનના સંપર્કમાં દેલવાડામાં રહેતા નરેન્દ્રભાઈ ને એમના જેવા બીજા પરિવારો આવ્યા. અમે ધંધો કરવા લોન આપીયે એ નરેન્દ્રભાઈ જાણે ને અમે દસ હજારની પ્રથમ લોન આપી એમાંથી એમણે આ પ્રગતિ કરી. 

પ્રથમ લોનના હપ્તા એમણે નિયમીત ભર્યા. એ પછી બીજી 20,000ની પછી 30,000ની લોન લીધી. આ બધી લોન ભરપાઈની સાથે એ સંસ્થાને નાનકડુ  અનુદાન પણ આપે. 

એ સુખી છે ના સમાચાર એ અમદાવાદ આવે ને મળે ત્યારે આપે. પણ એમને પ્રત્યક્ષ મળ્યા પછી એમની પ્રગતિ જોઈ રાજી થવાયું. 

આ કાર્યમાં અમને મદદ કરતા સ્વજનોના અમે આભારી એમના કારણે આ બધુ શક્ય બને છે. 

VSSM's support has helped Vinodbhai to uplift his economic condition...

Mittal Patel meets Vinodbhai on her recent visit to
Himmatnagar

Vinodbhai is based in Himmatnagar and drives a rented rickshaw to earn his living. However, lack of funds prevented him from fulfilling his wish of buying an autorickshaw. Rented autorickshaw has many drawbacks. The limited timings, maintenance, fuel etc., do not help bring home more than Rs. 200 a day. Vinodbhai believed owning a rickshaw would help him earn more, but buying one was a challenge.

Vinodbhai once shared his concern with VSSM's Tohidbhai (whom he knew well). Tohid assured support under VSSM's Swavlamban program. Consequently, we sanctioned a loan of Rs. 50,000, which he clubbed with his savings to buy a second-hand auto-rickshaw for Rs. 90,000.

"How has life different from what it was?" I had asked Vinodbhai when I had met him on my recent visit to Himmatnagar.

"Earlier, a major chunk of my income from driving rickshaw  was used up in paying the auto's rent. Even if I wished to drive the rickshaw in the evening, I could not because the rented auto had to be returned by 6. Today, I wake up at 5 in the morning and drive the rickshaw to a dairy farm. They give me Rs. 12,000 a month. After the dairy shift, I drive the auto to ferry passengers. I don't have to worry about returning the auto; I can work late and make a profit of Rs. 700 to 800 daily."

Such feedbacks are music to our ears.

VSSM and Vimukt Foundation's Swavlamban Program has extended interest-free loans to more than 5000 individuals. The loans are g to help the poor individuals reinvent and revamp their traditional livelihoods. The support has helped many families uplift their economic condition. We are grateful to our well-wishing donors for their generous support of this program.

વિનોદભાઈ હીંમતનગરમાં ભાડાની રીક્ષા ચલાવે. પોતાની રીક્ષા લેવાની ઈચ્છા ખરી પણ એ માટે પાસે પૂરતા પૈસા નહીં. વળી ભાડાની રીક્ષામાં ઈચ્છીત ધંધો પણ ન કરી શકે. મુળ રીક્ષા સવારે છ વાગે મળે ને સાંજ છ વાગે પાછી આપવી પડે. પાછુ ગેસ ભરાવતા અને રીક્ષાનું રોજનું ભાડુ આપતા બસો અઢીસો રૃપિયા માંડ હાથમાં આવે..

પોતાની રીક્ષા થાય તો નફો વધારે થાય એવું એ સમજે પણ પોતાની રીક્ષા લેવી કેવી રીતે? અમારા કાર્યકર તોહીદભાઈ સાથે વિનોદભાઈને સારો પરીચય તે એમણે એક વખત પોતાની મૂંઝવણ તોહીદભાઈને કહી. અમારા સ્વાવલંબન કાર્યક્રમ અંતર્ગત તમને લોન આપીશુંની તોહીદભાઈએ ખાત્રી આપી ને પચાસ હજારની લોન કરી આપી. એમની પાસે થોડી બચત પડી હતી એ બચત અને અમારી લોન એમ કરીને એમણે 90,000ની જૂની રીક્ષા ખરીદી.

હમણાં હીંમતનગર જવાનું થયું ત્યારે વિનોદભાઈને મળવાનું થયું. અમે પુછ્યું પહેલાંની ને અત્યારની  જિંદગીમાં શું ફેર છે?

જવાબમાં એમણે કહ્યું, “પહેલાં જે કમાતો એ ભાડામાં જતુ રેતું, મરજી વધારે ધંધો કરવાની હોય તોય રીક્ષા પાસે નહોતો રાખી શકતો. આજે હું સવારે પાંચ વાગે ઊઠુ છુ. સવારે એક ડેરીમાં રીક્ષા બાંધી દીધી છે. તે એના મને મહિને 12,000 મળે. સવારનો એ ધંધો પતે પછી આખો દિવસ રીક્ષા ફેરવું. સાંજે રીક્ષા આપવાની ચિંતા નહીં આમ ધંધો મળે ત્યાં સુધી કરુ. ગેસનો ખર્ચ કાઢતા 700 થી 800 નો વકરો થાય છે”

સાંભળીને રાજી થવાયું..

VSSM અને વિમુક્ત ફાઉન્ડેશનના સ્વાવલંબન કાર્યક્રમ અંતર્ગત 5000 થી વધુ લોકોને સ્વતંત્ર વ્યવસાય કરવા લોન આપવામાં આવી છે. આ લોન લઈને ઘણા લોકો બે પાંદડે થયા છે. આ કાર્યમાં મદદ કરનાર સ્વજનોનો આભાર

VSSM's support enabled Govindbhai to strengthen his livelihood....

Mittal Patel meets vssm loanee Govindbhai during her field
visit

“Ben, once upon a time, I used to drive a second-hand chakra. But after it developed some snag, I could not get it fixed as repairing it required Rs. 10,000, and I did not have that kind of money. I decided to borrow some money from a private money lender, but the interest was too high. Eventually, I gave up the idea of repairing it and took up working as labour. Later, when I met Rizwanbhai (from VSSM) he offered me an interest-free loan of Rs. 10,000. I got the chakra repaired and restarted my business.

Along with the loan, Rizwanbhai also tutored me on savings and financial management. As a result, I kept paying the instalments and saving from my income. And today I could buy a brand new chakda worth Rs. 1,60,000  on cash. You loan us money whenever we need them, something a bank doesn’t do. They don’t trust us, maybe because we live in huts while you completely believe in us.” Govindbhai from Gandhinagar’s Delvada shared his experiences with us.

The Govindbhai I had met four years ago and the one I met today come across as transformed individuals. He bought a new chakra, took a loan from us and bought buffaloes. And after paying the EMIs he has managed to save Rs. 50,000 as a bank deposit.

“Had we known and learnt about saving, we would have managed to save enough to build our own house. We have never learnt to save money; we just spent all we earned. But after you taught us, we have been building up our savings.” Govindbhai is saving to build a lovely home for his family.

Along with regularly paying the EMIs he also makes a regular donation to VSSM.

The well-wishers and friends of VSSM have enabled us to support more than 5000 individuals like Govindbhai to revamp or strengthen their livelihoods.

We will always remain grateful for your generous support.

"બેન એક વખત હતો જ્યારે હું જૂનામાંથી લીધેલો છકડો ચલાવતો. એ છકડો બગડ્યો અને રીપેરીંગનો ખર્ચ મને 10,000 કહ્યો પણ એ વખતે મારી પાસે દસ હજાર નહોતા. વ્યાજવા મળે તો લેવા ગયો પણ વ્યાજ કમર તોડી નાખે એવું. છેવટે ધંધો મુકી મજૂરીયે લાગ્યો. પછી રીઝવાનભાઈ(VSSMના કાર્યકર જે ફોટોમાં જોઈ શકાય)ના સંપર્કમાં આવ્યો ને એમણે મને દસ હજારની લોન આપી. 

છકડો રીપેર કરાવ્યો. મારો ધંધો ફેર શરૃ થયો.. બચતની શીખ પણ તમે આપી એટલે પછી જે કમાયો એમાંથી થોડા થોડા બાજુએ મુક્યા અને જુઓ આજે મારી પાસે મારો પોતાનો નવો છકડો 1,60,000 નો છે. મે લોન નથી કરાવી આખો છકડો રોકડેથી લીધો. 

તમે જ્યારે જરૃર પડે અમને લોન આપો. આવું બેંકો નથી કરતી. અમે છાપરાંમાં રહીએ એટલે કદાચ પૈસા નહીં આપતા હોય. પણ તમે ભરોષો કર્યો"

ગાંધીનગરના દેલવાડાગામમાં રહેતા ગોવિંદભાઈએ આ વાત કહી. ચારેક વર્ષ પહેલાં ગોવિંદભાઈને મળેલી તે વખતના ગોવિંદભાઈ અને આજના ગોવિંદભાઈમાં ઘણો ફેર. 

એમણે નવો છકડો લીધો. અમારી પાસેથી બીજી લોન લઈને ગાય - ભેંસ ખરીદ્યા અને પચાસ હજારની બચત બેંકમાં ભેગી કરી.

એ કહે, "આ બચત કરવાનું અમને નહોતું સમજાતું. જો પહેલાંથી રૃપિયો રૃપિયો બચાવ્યો હોત તો આજે અમારી પાસે પોતાનું ઘર હોત.  મૂળ સમજણ નહોતી ને એટલે બસ ખાલી જીવ્યા. પણ તમે સમજાવ્યું ને આજે આ બધુ થયું"

ગોવિંદભાઈ પોતાનું સરસ ઘર બાંધવા બચત ભેગી કરે છે.. 

અમે આપેલી લોનના હપ્તા તો એ નિયમીત ભરે પણ એ સંસ્થાને સો - બસો રૃપિયા જેવી શક્તિ એવી ભક્તિરૃપે અનુદાન પણ આપે. 

ગોવિંદભાઈની ઈચ્છા એમના છકડાં સાથેના ફોટોની તે એ પણ લીધો.. 

ગોવિંદભાઈ જેવા 5000થી વધુ માણસોને અમે મદદ કરી શક્યા છીએ VSSM  સાથે સંકળાયેલા સ્વજનોની મદદથી આ બધુ થયું..

આપ સૌનો ઘણો આભાર...

અમારી સેવાકીય પ્રવૃતિમાં મદદ માટે  90999-36013 પર 10 થી 6માં વાત કરી શકાય અથવા 90999-36013 પેટીએમ પણ કરી શકાય.

#MittalPatel #vssm

Govindbhai took interest free loan from vssm and
bought buffaloes 

Mittal Patel poses with Govindbha's Chakra