It is exciting to learn that such small support from VSSM can bring lasting change to Meenaben's life....

Mittal Patel meets Meenaben during her visit to Vijapur

Vijapur's Meenaben had always wished to have a kiosk to sell seasonal produce but lacked the funds to buy a handcart. Hence, we offered to help her through an interest-free loan.

"My relationship with you will spoil if I cannot repay the loan!" Meenaben had apprehensions.

Meenaben lacked self-confidence, but our Tohid and Rizawn knew her abilities and skills. After a lot of convincing by the two, Meenaben agreed to take  50% of the handcart's cost as a loan.

It had been almost three months since she had taken the loan for half the cost of the handcart. She had been paying the instalments on time.

I specially went to meet Meenaben while I was in Vijapur recently. Meenaben's handcart was full of watermelons; next to the cart was tempo which too was loaded with watermelons.

"How's business?" I asked.

"Too good. The money I earned from the brisk business I did on this handcart enabled us to buy this second-hand tempo.

"How much did it cost?"

"25 less in 80. This automobile allows us to go to other villages to sell the fruits."

Individuals like Meenaben are highly enterprising; all they need is a push and some support.

We pushed Meenaben to realise her potential, and she pushed her boundaries to buy a tempo costing Rs. 77,500 (25 less 80).

Meenaben aspires to expand her business, build a house and educate her children. It is exciting to learn that such small support can bring lasting change to Meenaben's life.

Thanks to our team members, who are usually spot-on in identifying just the correct individuals in need. Tohid and Rizwaan’s sensetivites are worth applauding. 

મીનાબહેન વિજાપુરમાં રહે. એમની ઈચ્છા સીઝનલ ફ્રુટ્સનો ધંધો કરવાની. પણ એ માટે જરૃરી લારી તેમની પાસે નહીં. અમને એમણે લારી માટે મદદ કરવા કહ્યું. અમે  લોન રૃપે પૈસા આપવા કહ્યું. પણ એમણે કહ્યું, 

લોન લઉં અને પછી પૈસા ભરી ન શકુ તો મારો તમારી સાથેનો વ્યવહાર બગડે. 

આખેર અમારા તોહીદ અને રીઝવાને લારીની 50 ટકા કિંમત લોનરૃપે પરત આપવા અને 50 ટકા મદદરૃપે આપવા કહ્યું.

મીનાબહેનને પોતાનામાં વિશ્વાસ નહીં. પણ રીઝવાને વિશ્વાસ અપાવ્યો અને એમણે લારી લીધી. 

આ વાતને લગભગ ત્રણ મહિના થયા. એમણે લારી લેવા જે પચાસ ટકા રકમ અમારી પાસે લોન રૃપે લીધેલી એનો હપ્તો પણ એ નિયમીત ભરે. 

હમણાં વિજાપુર ગઈ ત્યારે ખાસ મીનાબહેનને મળવા જવાનું થયું. મીનાબહેન લારીમાં તરબૂચ લઈને ઊભેલા. તેમની લારીની બાજુમાં એક ટેમ્પો પણ પડ્યો હતો એમાં પણ તરબૂચત ભરેલા હતા.

અમે પુછ્યું; 'ધંધો કેવો થાય છે?'

'બહુ હારો.. આ જુઓ તઈણ મઈના આ લારી માથે જે ધંધો કર્યો ઈમોથી આ ડાલુ(ટેમ્પો) જુનામો ખરીદ્યું'

'ટેમ્પો કેટલાનો આવ્યો?'

'એંસીમો પચીસો ઓછા. પણ હવ વિજાપુર બારા ગોમડાઓમોં જઈનય ધંધો કરીએ હીએ.

મીનાબહેન જેવા કેટલાય માણસોની ધંધો કરવાની આવડત જબરજસ્ત છે બસ જરૃર એમને ધક્કાની છે.

અમે મીનાબહેનને ધક્કો માર્યો ને એમણે 80,000માં 2500 ઓછાનો ટેમ્પો ખરીદ્યો..

મીનાબહેનને ધંધામાં હજુ ઘણું આગળ વધવું છે. સરસ ઘર કરવું છે છોકરાંઓને ભણાવવા છે..

નાનકડી મદદ અને ધક્કો કોઈનું જીવન કેવું બદલે તે જોઈને અમે અમારા આગળના પ્રવાસે નીકળ્યા..

પણ અમારા દરેક કાર્યકરો સાચા હીરાપરખુ. તોહીદ અને રીઝવાનની આ સમજણને પણ પ્રણામ...

#mittallpatel #vssm #સ્વાવલંબન #રોજગાર

Meenaben's handcart was full of watermelons next to the cart
was tempo which too was loaded with watermelons

Meenaben aspires to expand her business, build a house
and educate her children

VSSM extended a loan to help Moninder set up his business once again under swavlamban program...

Moninder came to VSSM office to meet Mittal Patel

My son is suffering from blood cancer, and when I needed the warmth and support of my family the most, my parents ended their relationship with me. Harinder is undergoing treatment at Ahmedabad's Civil Hospital. I would see Kiranbhai assisting with the treatment of Aayushi. Initially, I thought he was a family member only to learn that he represents your organisation. He was not their blood relative yet was helping them with blood collection and medicines. And my parents are not even bothered about me…."

Moninder Singh had tears in his eyes while sharing the above. The cancer treatment of his 14-year-old had already cost him his house and the car he drove to make a living. So after they had exhausted their resources at private hospitals, the family moved to Civil  Hospital.

VSSM's Kiran coordinates the medical assistance activities for financially deprived families under the Sanjeevani Arogya Setu initiative. We also began supporting Harinder's treatment. One day, Moninderbhai came over to our office to meet me. "I wanted to meet the angle who selflessly supports families like us." While interacting, he shared about the broken ties with his parents.

His son's treatment requires Moninderbhai to be in Ahmedabad; his wife and three children are at his in-laws' home in Chotila. So we offered him a loan to enable him to start a new venture. He mentioned coming over next couple of days for the loan to create a kiosk selling sunglasses. Moninderbhai's wish was to purchase a car, so he could once again drive it on rent (it was Harinder's wish he had fulfilled when he first bought a car). But buying a car would need a considerable investment; hence, he started by selling sunglasses, which was his first venture.

Moninderbhai did not come after two days, and we assumed he would be busy with his son's treatment.

"Didi, my Harinder left for another world. My parents and siblings did not even come for his last rites," a very emotional Moninderbhai tells me when he comes to the office after five days. 

With the help of Infomatic Solutions, VSSM extended a loan of Rs. 20,000 to help Moninder set up his business once again. He buys sunglasses with the said amount and comes to our office to show (as shown in the shared image)  how he will be selling those. "I wish to buy a car once again. It was my Harinder's favourite thing. My parents disowned me, but I do not wish to disown my son's wishes…"

VSSM wishes the very best to Moninderbhai in all his future endeavours, and may God give him the strength to bear the loss of his child.

'મારા દિકરાને બ્લક કેન્સર થયું. મારા મા - બાપને એની જાણ થઈ કે એમણે મારી સાથેનો સંંબંધ કાપી નાખ્યો. જે સમયે મને એમની હૂંફની, લાગણીની જરૃર હતી એ ટાણે એમણે સંબંધ કાપી નાખ્યો... હાલ હરીન્દની સારવાર સિવીલમાં ચાલે છે. તમારા કીરણભાઈ કેન્સર વોર્ડમાં દાખલ આયુષીની ખબર પુછવા એને જ્યારે લોહીની જરૃર પડે ત્યારે લોહી ભેગુ કરી આપવામાં અને બીજી મદદ માટે આવતા. કીરણભાઈ આયુષીના સગા હશે એવું મને લાગતું પણ પછી ખબર પડી એ તો સંસ્થામાંથી આવે છે. લોહીનો કોઈ સંબંધ નહીં તોય એ મદદ કરે. જ્યારે મારા તો સગા...'

આટલું બોલતા બોલતા મોનીન્દરભાઈની આંખો ભીની થઈ ગઈ. 

14 વર્ષના દીકરાની સારવારમાં મોનીન્દરભાઈએ પોતાનું ઘર અને જે ગાડી ઉપર ઘંધો કરતા તે ગાડી પણ વેચી નાખી. છેવટે ખાનગી હોસ્પીટલના ખર્ચા પોષાયા નહીં એટલે સીવીલમાં સારવાર માટે આવ્યા. 

અમારો કીરણ સંજીવની આરોગ્ય સેતુ અને સહાય કાર્યક્રમ અંતર્ગત આર્થિક સ્થિતિ નબળી હોય તેવા દર્દીઓની સારવારમાં મદદ કરે તેમ હરીન્દરની સારવારમાં પણ મદદ કરે. મોનીન્દરભાઈ એક દિવસ ઓફીસ પર મળવા આવ્યા. એ કહે, મારે એ ફરિશ્તાઓને જોવા હતા જે કોઈ પણ પ્રકારના સ્વાર્થ વગર સૌને મદદ કરે.. અમારી વચ્ચે ઘણી વાતો થઈ એમાં એમણે એમના મા-બાપે એમને ત્યજ્યાની વાત પણ કરી.

મોનીન્દરભાઈ દિકરાની સારવાર માટે સતત સીવીલમાં રહે. હવે ધંધો એમની પાસે રહ્યો નહોતો.એમના પત્ની ને ત્રણ બાળકો ચોટીલા એમના પિયરમાં રહે. મોનીન્દરભાઈને ફરીથી ધંધો શરૃ કરવા મદદ કરવાનું અમે કહ્યું. એમણે આભાર માન્યો ને બે દિવસ પછી આવીને ચશ્માનો વેપાર કરવા સહાય લઈ જઈશનું કહ્યું.

એમની ઈચ્છા તો ગાડી લેવાની હતી. મૂળ ગાડી પર ધંધો કરવાની ઈચ્છા હરિન્દરની હતી અને એટલે જ એ ગા઼ડી લાવ્યા હતા અને ભાડેથી એ ચલાવતા હતા. પણ ગાડી માટે ઘણા પૈસા જોઈએ એટલે એમણે કહ્યું જેનાથી મે ધંધો શરૃ કર્યો હતો તે ચશ્માના ધંધાથી જ બધુ પાછુ ચાલુ કરીશ. 

અમે બે દિવસ પછી આવવા કહ્યું પણ એ બે દિવસ થયા તોય આવ્યા નહીં. મને લાગ્યું દીકરાની સારવારમાં વ્યસ્ત થઈ ગયા હશે. લગભગ પાંચેક દિવસ પછી એ આવ્યા અને એમણે કહ્યું, 'દીદી મારો હરીન્દર ગયો.. મારા મા-બાપ, મારા ભાઈ બહેન એની મૈયતમાં પણ ન આવ્યા. એટલું કહેતા કહેતા એ ઢીલા થઈ ગયા.'હીંમત તો આપવાની જ હોય... એમને નવેસરથી ધંધો કરવા Infomatic Solutionsની મદદથી 20,000 આપ્યા. જેમાંથી એ ફોટોમાં દેખાય એ ચશ્મા લઈ આવ્યા. ચશ્મા ખરીદીને એ ઓફીસ આવ્યા ને આમ પથારો કરીને અમને બતાવ્યા..એમણે કહ્યું, આ ધંધામાંથી પૈસા ભેગા કરી ફરી ગાડી લઈશ. મારા હરીન્દરને એ ગમતી એટલે. મારા મા-બાપે મને ત્યજ્યો... પણ મારા હરીન્દરને ઈચ્છાને હું કાયમ રાખીશ...

મોનીન્દરભાઈને ધંધામાં સફળ થાય એવી શુભેચ્છા... ને જે તકલીફ એમના માથે આવી તે સહન કરવાની શક્તિ આપે તેવી પ્રાર્થના...

#MittalPatel #vssm

VSSM wishes these dynamic women all the very best for whatever they choose to do in life...

Mittal Patel meets shardaben doing some brisk buisness of
selling fashion accessories

At the Surendranagar bazar, amongst the many vendors selling their products on the kiosks spread over the roadside floor, you will also find the spreads of Shardaben and Krishna,  a mother-daughter duo doing some brisk business of selling fashion accessories.

Although their kiosks sit next to each other, the items they sell are pretty different. Krishna stocks and sells expensive and fashion stuff that the young buyers would prefer. The rush on her kiosk makes it easy to assume that the things she stores are in demand. Even the products Krishna chooses are bought from Ahmedabad. Shardaben, on the contrary, prefers to sell old fashioned not so expensive stuff all that she brings from the wholesale markets of Surendranagar.

The mother-daughter duo had approached us for a loan, as lack of capital restricted their ability to buy goods in bulk. As a result, they could never earn enough profit.

We had agreed to offer loans of Rs—30,000 each, an amount that cheered Shardaben instantly. However, Krishna needed more funds. “I don’t n to buy goods from Surendranagar. This market lacks variety and favourable rates. I want to purchase stock from Ahmedabad for which I need Rs. 50,000. I wish to expand my business.” Krishna had told us.  

Considering Krishnna’s enthusiasm and enterprise, we agreed to loan her Rs. 50,000. Today her kiosk overflows with customers. Shardaben’s business is doing better than before,  but hard to match up with Krishna. Also, Krishna is blessed with excellent sales skills. Anyone who stops at her kiosk can never walk away without making a purchase.

Shardaben and Krishna are regular at paying their EMIs. Shardaben is satisfied with the way her business is progressing, but Krishna wants to keep expanding her business, and her loving husband ensures she accomplishes her dreams. Shardaben has only one responsibility left: to marry her younger daughter, after which she wants to slow down and earn only so much that she keeps her life going. Maybe she is tired of working for all these years!

VSSM wishes these dynamic women all the very best for whatever they choose to do in life.

સુરેન્દ્રનગરની બજારમાં પથારો પાથરીને શૃંગાર પ્રસાધનો વેચતા ઘણાની વચમાં એક મા અને એક દિકરીનો પથારો મળે..

મા એટલે શારદાબહેન ને દીકરી એટલે ક્રિષ્ણા.. બેયના પથારા આમ બાજુ બાજુમાં પણ બંનેના પથારામાં વેચાતી ચીજો ઘણી નોખી.. ક્રિષ્ણા મોંઘી  અને આજના સમયમાં લોકોને ગમે તેવી ચીજો લાવે. એ પણ છેક અમદાવાદથી. એટલે એના ત્યાં ગ્રાહકોની ભીડ જોવા મળે. જ્યારે શારદાબહેન હજુ પણ જુની ઘરેડમાં ચાલે એવી વસ્તુઓ પ્રમાણમાં થોડી સસ્તી અને સુરેન્દ્રનગરથી જ ખરીદી વેચે.આ બેઉ મા - દીકરીએ અમારી પાસે ધંધો વધારવા લોન માંગેલી. મૂડી નહોતી એટલે પાંચ - દસ હજારનો સામાન લાવી  વેચવાનું કરતા પણ એમાં નફો ઝાઝો નહોતો મળતો. 

અમે 30,000ની લોન આપવા કહેલું જે સાંભળીને શારદાબહેન તો ખુશ થઈ ગયા પણ ક્રિષ્ણાએ કહ્યું, મને વધારે ખપે... હવે સુરેન્દ્રનગરથી સામાન લાવીને વેચવાનું નથી કરવું.. એમાં નફો ઝાઝો નથી રહેતો. વળી વેરાયટી પણ ઝાઝી ન મળે..મને   50,000 મળે તો અમદાવાદથી સામાન ભરાવું.. મારે મોટો  ધંધો કરવો છે. આમ નાનુ નાનુ કરીને નથી બેસવું.. 

ક્રિષ્ણાની ધગશ અને જીગર જોઈને અમે 50,000  આપેલા...જેના લીધે એના પથારે ગ્રાહકોની કમી નથી.. શારદેબહેનને પણ અમે 30,000 આપ્યા એ પહેલાં કરતા સારો વેપાર કરે પણ ક્રિષ્ણા જેવો તો નહીં જ.

મા- દીકરી લોનના  હપ્તા નિયમીત ભરે.ક્રિષ્ણાની ભાષા પણ  મીઠી, ગ્રાહક એની પાસે આવે પછી  ખરીદ્યા વગર ભાગ્યે જ જાય...  

ક્રિષ્ણાનો ઘરવાળો ક્રિષ્ણા પથારે બેઠી હોય ત્યારે એનું બરાબર ધ્યાન રાખે. એને ક્રિષ્ણા  માટે ઘણો પ્રેમ. ક્રિષ્ણાને હજુ મોટો  ઘંઘો કરવાની ખેવના છે.

જ્યારે શારદાબહેનની મનછા એવી મોટી નથી..એક દીકરીના  લગ્ન  બાકી છે એ થઈ જાય અને સુખેથી ખાઈ પી શકાય એટલું મળી  જાય તો ઘણું એવું એ કહે...કદાચ નાનપણથી કામ કરી રહેલા શારદાબહેન હવે થાક્યા હશે. માટે મોટા ધંધાની હવે એમને એષણા નથી..

મારા ખ્યાલથી બેઉના સ્વપ્ન એક બીજાની જગ્યાએ સાચા છે.. 

ખેર બેઉને સફળ થાવ એવી શુભેચ્છા...

#MittalPatel #vssm

Krishna and Shardaben are blessed with excellent sales skills

Krishna stocks and sells expensive and fashion stuff that
 the young buyers would prefer

VSSM’s tool-kit program enables a dignified living to individuals like Shanta Ma...

Mittal Patel meets Shanta Ma

 “I don’t want to live on charity; I intend to work as long as my body cooperates….”

“But your condition doesn’t look good.”

“I will be fine….”

Seventy-five years old Shanta Ma resides in Ahmedabad. After the demise of her husband and young son, she began earning her living by selling artificial jewellery and fashion accessories on the roadside. But her physical condition was not keeping pace with her will to keep working. Considering her age, VSSM’s Madhuben offered to send a monthly ration kit, but she refused to accept the offer.

Agreed, I have financial challenges, but if you want to help, buy me goods to stock up my kiosk. I don’t have capital; hence I buy in small quantities and earn in small amounts too. I cannot even pay off the rent of the small room I call home. Nor do I have money to buy medicines if I have health issues. However, if I have more products to sell, I will be able to earn more. Maybe sell at a larger scale.’

How could we not help Shanta Ma! VSSM purchased goods worth Rs. 15,000 for her, it was a pleasure to witness the joy on her face at the sight of the goods she had come to collect at our office. Especially the anklets; looking at them, she tells us, “I have always wanted to buy them, but they are so expensive to stock up.”

Shanta Ma roughs it out to earn a dignified living. When she takes her products to fetes and fairs, she must stay under the open sky, but hard work is what she prefers.

Shanta Ma’s honesty and integrity have won my heart; I hope she inspires many to live diligently.

'મારે મફતનું નથી ખાવું જ્યાં સુધી હાથ પગ ચાલે ત્યાં સુધી કામ  કરવું છે...'

'પણ તમારી હાલત..?'

'એ તો ઠીક થઈ જશે..'

75   વર્ષના શાંતા મા અમદાવાદમાં રહે. તેમના પતિ અને જુવાન દીકરો ગુજરી ગયા પછી એ બોરિયા, બકલ, કાનની બુટ્ટી વગેરે વેચીને ગુજરાન ચલાવતા. પણ તબીયત હખડ ડખડ રહ્યા કરે. અમારા કાર્યકર મધુબહેને શાંતામાની ઉંમર જોતા દર મહિને તેમને રાશકીટ આપવા કહ્યું પણ એમણે ના પાડી. એમણે કહ્યું, 'તકલીફ તો છે પણ મદદ કરવી હોય તો હું જે ધંધો કરુ તે ધંધા માટે સામાન લાવી આપો. મારી પાસે પૈસાની સગવડ નહીં એટલે થોડો થોડો સામાન લાવી વેચી એમાંથી ચલાવું.  જે ઓરડીમાં ભાડુ ભરી રહુ એ ભાડુ માંડ નીકળે.. બિમારીમાં દવાના પૈસાય ઘણી વખત ન હોય.. પણ જો સામાન વધારે થઈ  જાય તો આવક વધી જાય. પછી તો હું મેળામાં પણ જવું'

આવા કામની હોંશ રાખવાવાળા શાંતા માને અમે 15,000નો સામાન લઈ આપ્યો.એ સામાન લેવા ઓફીસ આવ્યા ત્યારે બધુ જોઈને રાજી થઈ ગયા. પગની પાયલ જોઈને તો કહે, મને આ ખરીદવાની બહુ ઈચ્છા હતી પણ મોંધો સામાન આવો તો હું ક્યાંથી લઈ શકું?

શાંતામા મેળામાં સામાન વેચવા જાય ત્યારે મેળાના સ્થળે બે ત્રણ દિવસ ખુલ્લામાં જ રાત્રી રોકાય. બહુ હાડમારી વેઠે.પણ મહેનત કરીને ખાવુ એમને ગમે... એમની આ જિંદાદીલી મને સ્પર્શી ગઈ... આવા મહેનતકશ શાંતામાને પ્રણામ ને મહેનતમાં કામચોરી કરનાર શાંતા મા પાસેથી શીખે...

#MittalPatel #vssm