Zebarben Raval loves to buy gold from her newly formed habit of saving money…..

Zebarben Raval at her vegetable shop

So, how is business?” I inquired.

“Very good, both the boys have really worked hard.  They haven’t purchased even a single clothing for themselves. Ben, if you had not helped us when their father suffered a stroke we would have been ruined. The boys had fallen into bad company, but all that is a past now. The loan of Rs. 20,000 you gave has helped us a lot. We used it to set up this kiosk and bay back a small amount that was due on the rickshaw.”

“Do you save?”

“Of course, I don’t give money to anyone but spend on things I like. Who does not like to wear gold? Now I save and buy gold, have stopped wearing weathered clothes. Ben, I manage to save Rs. 50 every day. The accumulated savings of Rs. 18,000 helped me buy these gold earrings a while ago and recently I bought this golden pendant from another Rs. 7,000 I had managed to save. After all these laborious years, the almighty has now showered us with his blessings!” Zebarben was elated when she proudly showed us the gifts to herself.

There was a gas stove in the kiosk which attracted my attention and before I could ask Zebarben was quick to reply, “I do not waste time, any guests and visitors who come to meet me are served tea here, sometimes if I am very busy I cook here too.”

It brings us immense pleasure to hear such honest account from Deesa’s Zebarben Raval. It makes us utterly proud of her, for her accomplishing her dreams and desires all through her sheer hard work and determination.

We weren’t hoping that such small support will help in achieving such wonders, it is a delight to watch such amazing miracles unfold.

To all those who have stood by us in changing the lives of thousands of nomadic individuals, a loud ‘Jai’ (as the nomadic communities would reciprocate.)

‘બેન રોજન 50 રૃપિયા બચાવુંસું અન ઈમોંથી જ રૃપિયા અઢાર હજારની હોનાની બુટ્ટી અને કોનની હેરો કરાઈ. હમણાં પાસા બીજા હાત હજાર ભેગા થ્યા તે ઈમોંથી હોનાનું લોકેટ કરાયું.’ એમ કહીને ઝેબરબેને કાનની બુટ્ટી અને ગળામાં પહેરેલું લોકેટ હરખથી બતાવ્યું.

‘ધંધો કેવો થાય છે?’

હસીને ‘ખુબ હારો, છોકરાં બલ્લે ખુબ મેનત કરી. કોય દાડો હારા લૂગડાંય નહીં પેરયા. ઈના બાપાન અટક આયુ તે તાકડે તમે મદદ ના કરી હોત ન તો.... એ બીજી લાઈને ચડી ગ્યા તા પણ હવ બધુ હારુ સ્. રીક્ષા બલ્લે તમે લોણ(loan) આલી ન તારથી એય હારો ધંધ કરહ. તમે વીહ હજાર આલ્યા ઈમોંથી આ દુકોન હરખી કરાઈ અને ઈમન રીક્ષાના કોક ભરવાના બાચી હતા તે આલ્યા.’

‘બચત કરો છો?’

‘હકન, પણ હવ કોઈન પૈસો નહીં આલતી, મન ગમ ન ઈમાં વાપરુ, હોનું પેરવાનું કુન મન ના હોય? હવ પૈસા ભેગા કરીન હોનું લઉસુ અન હવ એકેય લુગડુ ફાટેલું નહીં પેરતી. ખુબ ઢહેડા કર્યા પણ ભગવોને હવ હોમુ તાચ્યું.’

દુકાનમાં ગેસ પડેલો જોઈન હું કાંઈક પુછુ એની પહેલાં જ એ મારો પ્રશ્ન જાણે સમજી ગયા હોય તેમ બોલ્યા. ‘મેમોન પરુણાન ઓયકણ જ ચા પીવડાઈ દઉ. વેપારમોંથી વખત ના મલ તો ઓયકણ જ રોંધીયે દઉ સું.’

ઝેબરબેન રાવળ ડીસામાં રહે. સારા કપડાં અને ઘરેણાં પહેરવાની ઈચ્છા દરેક સ્ત્રીને હોય, પણ દુનિયાની ઘણીએ સ્ત્રીઓની આ ઈચ્છા એ ખાલી ઈચ્છા જ રહી જાય ત્યારે ઝેબરબેને પોતાનો વિચાર કર્યો. તે અદભૂત છે...

આપેલું આવું ઊગી નીકળશે તેની તો કલ્પનાયે નહોતી.. પણ આનંદ... અને આ કામમાં મદદ કરનાર સૌની વિચરતી જાતિની ભાષામાં કહુ તો... “ જે...”