VSSM’s small loans prove to be big help to nomadic communities…

Amlabhai Salat expressing his joy to Mittal Patel for the support
extended by VSSM

“No one cares for us, no one is bothered for poor like us. Every morning begins with this nagging worry, will the government bother to consider our application, will today be a better day!! Every Monday marks a visit to the Collector’s office but, the meeting happens if and when the officer wishes. Garbage like us is seldom of any importance to anyone. We have made so many rounds to Gandhinagar but, there too the attitude has been extrememly disheartening. The residential plots, for which we have been struggling for so many years continues to remain elusive.

Thankfully, my business is doing good! You provided me a loan and Tohidbhai(VSSM team member) provided all the moral support and courage that I needed. His support freed me from the fear of police. I now understand the nuances of business better. Recently, I took a car and a shop for Rs. 16 lacs. Although everything is on mortgage but, I had the confidence to take such decisions. Earlier, I would be to be tongue-tied before the merchants never negotiate for a better price but, your guidance that the merchants need us as much as we need them provided me the confidence I needed to negotiate with these merchants better. Now, I see the Salat community buying their bedsheets and rugs from me!! If the business continues to flourish as it is doing now, in coming three years I would care the least if the government support. I will buy 2 bigha land and construct the homes for Salats.. What rubbish is this, to go and beg to the government…. we need to look up to the government because we do not have enough resources, we are not beggars!!”

This is 35 years old Amlabhai Salat from Vijapur. He sells bedsheets, rugs, glassware for living. His business has done very well hence, he is now determined to help his community come out of grip of poverty. The financial stability he has experienced has given him the courage to dream of a better life without the support of government. We are not sure if the authorities will be listening to him but, VSSM is sure by his side and is committed to support him.

We were in Vijapur recently and the above-mentioned narrative is one of those casual discussion we had with Amlabhai. It sure did light up our day!! Amlabhai today is very self-assured and confident gone are those days when a police jeep crossing him by would send shivers across his spine, he had no guts to bargain for a better price!!

We pray for your happiness, Amlabhai!!

In the picture.. Amlabhai in Khakhi pants…

‘હાહરુ રોજ હવાર ઊઠી ન સરકારના નોમની રોમાયણ. આજ જગ્યા આલશે, કાલ આલશે એ આશાએ દર સોમવારે કલેક્ટર કચેરીના ધમર ધક્કા. સાહેબનેય મન હોય તો મલ બાકી અમારા જેવા ઉકેડાની ઈમન ચો હાડાબારી. ગોંધીનગરેય ઘણું જ્યાં પણ હાહરુ અમાર ગરીબોમાં કોય ન રસ જ નહીં. રેવા પલોટ મળ એ માટે ધોડા કરીન થાચી જ્યાં પણ કોય હાથ ના આયુ.

પણ હવ ધંધો હારો હેડ હ. તમે લોણ આલી ન તોહીદભઈ(VSSM ના કાર્યકરે)એ હેમત આલી તે પોલીસ બોલીસની બીક હવ ભાજી જઈ. ધંધામોય હવ ઘણી હમજ પડહ. મે હમણો ગાડી લીધી ન સોળ લાખની દુકોન લીધી. હા બધુ ઉધારમો જ કર્યું પણ પેલા વેપારી કન બોલવાની હેમત નતી થતી. પણ તમે હમજાયું ક ઈની ચાદરો તમારા વના વેચાબ્બાની નહીં તે એ તમન વચને બોધ ઈમ તમેય ઈન બોધો.. અમે વેપારીન વચને બોધ્યો ન દુકોન લીધી. હવ મારી દુકોનમોથી જ બધા સલાટોન ચાદરો વેચવા બલ્લે આલીશ.

હાલ હેડ એવો ધંધો બે તણ વરહ હેડન તો સરકારની કોઈ હાડાબારી જ નઈ રે. બે વિધા જમીન વેચાતી લઈન ઈમાં અમારા સલાટોના ઘર બોધી દઈશ. સરકાર કન રોજ ઊભા રહેવાનું ન એ જોણ ક આઈ જ્યાં ભીખારાં. પણ સાહેબ સગવડ નહીં નકર કોય ન ભીખારી બનવાનો શોખ ના હોય...’

પાંત્રીસી પણ નહીં વટાવનાર અમલાભાઈ સલાટ વિજાપુરના રહેવાસી. ચાદર, ગાલીચા ને કાચની વસ્તુઓ વેચવાનું કરે. બે પાંદડે સુખી થ્યાં છે ને પોતાની વસાહતમાં રહેતા અન્યોને સુખી કરવાની હામ એમના મનમાં છે...

સરકારની હાડાબારી વગર પોતાનું પોત મેળે કરી લેવાનું સ્વપ્ન એમણે સેવ્યું છે. આ સ્વપ્ન સાકાર થાય એ માટે સરકારની તો ખબર નહીં પણ સંસ્થા ને અમે સૌ એમની પડખે છીએ.

તાજેતરમાં વિજાપુર ગયા ને અમલાભાઈ મળ્યા તે વખતે અનાયાસે જ તેમણે ઉપરની વાત કરી.. સાંભળીને રાજી થવાયું.

રસ્તાની વચમાંથી પસાર થતી પોલીસની જીપ જોઈને ડરી જતા, વેપારી માલ નહીં આપે એ બીકે વેપારી કહે એ ભાવે સામાન ખરીદતા ચાર વર્ષ પહેલાંના અમલાભાઈ ને ક્યાં આજના બાહોશ અમલાભાઈ. 

સુખી કરત તુ સુખી કરજે પ્રાર્થના અમલાભાઈ માટે....

photoમાં ખાખી પેન્ટવાળા અમલાભાઈ ઓળખાય એ માટે...

A Kangasiya woman saved her shop with the help of Loan extended by VSSM

Rekhaben Kangasiya got help from save her Shop from VSSM
In Picture Rekhaben a woman belonging to Nomadic Tribe with MIttal Patel

“Ben, you will need you to lend Rs.. 5 lakhs to this daughter from our community.”

“5 lacs is a huge amount, organization cannot fathom such a big amount, only the bank can support you with this kind of amount.”

“We did visit a bank with Kanubhai (VSSM team member) but were appalled by the manner in which they spoke to Rekhaben. The bank official had never met Rekhaben, did not even know her yet, showed no respect in his conversation. You are like a daughter to us Ben, it is so difficult to live as a widow in the society. We do not have this kind of money, to us you and the organization are like our own and hence I am here with these community leaders to ask for your help.”

Rekhaben and her daughter who broke out from the chain of debt trap with
the help of VSSM Loan 

Khodubhai Kangasiya reached out to us with same right as he would do to somebody his own. Rekhaben Kangasiaya, a resident of Kalawad got married as a child. The marriage was a happy one, the couple sold artificial jewelry and #cosmetics on the streets of their town. Unfortunately, after the birth of their daughter the husband succumbed to a serious illness. Rekhaben was too young, so the family married her to her younger brother-in-law. They both worked hard, had children together and also invested Rs. 10 lacs in a shop to upgrade and carry on their business of artificial jewelry and cosmetics. The money was borrowed on hefty interest from a private money lender. The couple believed in hard work and had confidence that they will be able to repay the amount. They had already paid off half of the amount. Just when everything was seemed upbeat, Rekhaben’s husband infected jaundice which progressed into Hepatitis B. The medical bills for the treatment soared up to 2.5 lacs yet, it could not save Rekhaben’s husband.

Kangasiya Leaders approached Mittal Patel to help Rekhaben Kangasiya
A concerned group of leaders who stand up with the needy families of community

After the death of her husband, sustaining the business alone was a challenge for Rekhaben who began finding it difficult to repay the amount. Along with the business she had to sustain her children and mother-in-law. But, she was determined and did not give up hope. Initially, the lender was supportive and asked to pay at gradual pace but, later he began eying on the shop and asked to pay not just the interest but also the original amount.

Five lakhs were not a small amount. Rekhaben did not feel it right to spread her hands before the community which, had already helped her with paying off the medical bills. The community leaders made all possible efforts to manage for a loan of 5 lacs but, things did not workout. Hence, they turned up to VSSM with this special request. VSSM had never met Rekhaben but, Khodubhai, Ravjibhai and other leaders guaranteed the amount.

Why should the entire community worry about the plight of a widow?? On the contrary, they were concerned about her well-being and that is what appealed me the most!! It is such empathy that is holding such communities together We have decided to support Rekhaben from the funds given to VSSM by extremely compassionate Shri. Chandrakantbhai Gogari of Aarti Foundation.

Rekhben participated in the “We also exist” convention and travelled all the way from Kalawad to Palapur. She thanked and blessed everyone who helped put her life back on track.

Am sure she soon will be able to pay off her loan and own the shop pretty soon.

In the picture… Rekhaben at her shop and the convention and Kangasiya leaders at the office to seek support for Rekhaben….

‘બેન તમારે પાંચ લાખની લોન અમારા સમાજની દીકરીને દેવી પડશે.’

‘પાંચ લાખ આ રકમ તો ઘણી મોટી કહેવાય. બેંકમાંથી મળી જશે. સંસ્થા આવડી મોટી લોન ના આપી શકે.’

‘કનુભાઈ (VSSMના કાર્યકર) હારે બેંકના પગથિયાએ ચડી આવ્યા. પણ ન્યાં જે રીતે રેખાબેનની પુછપરછ કરવામાં આવી. એ નો ગમ્યું. બેંકનો ઈ માણહ રેખાબેનને કોઈ દી મળ્યો નોતો ને તોય જાણે વર્ષોથી ઓળખતો હોય એમ સીધો તુ તારીથી વાત શરૃ કરી. વધારે શું કહુ બેન તમેય દીકરી જેવા સો. ખરે જ બેન જુવાન દીકરી ને એય પાસી વિધવાને સમાજમાં જીવવું કાંઈ હેલું નથી. અમારી કને એટલા પૈસા નથી કે ઈને મદદ કરી હકીએ. પણ તમે ને સંસ્થા બેય અમારા એટલે તમને કહેવા મારી નાત સાથે આયા ને તમારે મદદ કરવાની સે.’

પ્રેમપૂર્વક ને પાછા એક જુદા અધિકારભાવથી રાજકોટના ખોડુભાઈ #કાંગસિયા એ અમારી સામે આ વાત મુકી. કાલાવાડામાં રહેતા રેખાબહેન કાંગસિયાના નાનપણમાં લગ્ન થયા. પતિ પત્ની બંને પથારો પાથરીને #શૃંગારપ્રસાધનો વેચે. સુખી દાંપત્યજીવન. એક દીકરી જન્મી. ત્યાં પતિને ગંભીર બિમારી લાગુ પડીને એ આ દુનિયા છોડી ગયો. જુવાન દીકરી આખી જીંદગી રંડોપો વેઠી ના શકે. એટલે દિયરવટુ કરાવ્યું. રેખાબહેનનું ગાડુ ફરીથી ગબડ્યું. પતિ પત્નીએ ખુબ મહેનત કરી. બીજા બાળકો પણ થયા. મહેનતકશ રેખાબહેન અને તેમના પતિએ રૃપિયા દસ લાખમાં કટલરી નો સામાન વેચી શકાય તે માટે દુકાન ખરીદી. હા મોટાભાગના પૈસા વ્યાજવા લઈને જ તો. બાવળાના બળ પર વિશ્વાસ હતો એટલે પૈસા તો ભરાશે જ. ને પાંચ લાખ તો ભરાઈ પણ ગયા. ત્યાં અચાનક રેખાબહેનના પતિને કમળો થયો ને તેમાંથી કમળી. અઢી લાખનો ખર્ચ થયો છતાં તેમના પતિ ના બચ્યા.

હવે દુકાનના હપ્તા ભરવાનું થોડુ મુશ્કેલ હતું છતાં રેખાબહેન હિંમત ના હાર્યા. ઘરમાં સાસુ ને બીજા બાળકોનુંયે પુરુ કરવાનું ને માથે વ્યાજવા પૈસાની ચિંતા તો ખરી જ. શરૃઆતમાં જેમની પાસેથી પૈસા લીધા હતા તેમણે ધીમે ધીમે પૈસા આપજો એમ કહ્યું પણ પછી દુકાન પર નજર બગડી.

‘ખાલી

 
વ્યાજ ભરે નહીં ચાલે મૂડી પણ ભરો નહીં તો દુકાન વેચી નાખો’ નું પેલા ભાઈએ કહ્યું.

રેખાબહેન મૂંઝાયા. સમાજે પતિની બિમારીમાં ઉઘરાણું કરીને મદદ કરેલી. ફરી પાંચ લાખ માટે સમાજ પાસે હાથ લાંબો કરવાનું ના ગમ્યું. ને કરે તોય પાંચ લાખ એ કાંઈ નાની રકમ નહોતી. 

લોન રૃપે મદદ મળે એ માટે રેખાબહેનને સાથે એમના સમાજના આગેવાનો બધે ફરી વળ્યા પણ ક્યાંય મેળ પડ્યો નહીં. સંસ્થા સાથે આ પરિવારો સંકળાયેલા. હા રેખાબહેનને કોઈ વાર મળવાનું થયેલું નહીં પણ ખોડુભાઈ, રવજીભાઈને અન્યોએ ઓફીસ આવીને એમની બાંયેધરી લીધી.

આખી વાતમાં સમાજના આગેવાનો એક વિધવા બહેનની ચિંતા કરે તે વધારે ગમ્યું. બાકી રેખાબહેનનું જે થવાનું હોય એ થાય એની ચિંતા સમાજ શું કામ કરે? ખરે જ નાના સમાજો આ બંધનથી એક બીજા સાથે બંધાયા છે ને એટલે જ એ ટક્યા છે..

આરતી પરિવારના આદરણીય શ્રી ચંદ્રકાન્તભાઈ ગોગરી જેઓ આ પરિવારોને બેઠા કરવા ખુબ મદદ કરે તેમણે આવા પરિવારોને બેઠા કરવા વગર વ્યાજે લોનના રૃપમાં મદદ કરવા જે રકમ આપી હતી તેમાંથી રેખાબહેનને મદદ કરવાનું નક્કી કર્યું.

રેખાબહેન વિચરતી જાતિઓ માટે આયોજીત મહાસંમેલનમાં છેક કાલાવાડથી પાલનપુર આવ્યાને મદદ કરવાવાળા સૌનો આભાર માન્યો ને સૌને ભગવાન સુખી રાખે તેવા આશિર્વાદ આપ્યા. 

ફળશે એમના આશિશ.

ને રેખાબહેન પણ ઝટ પોતાની માલીકીની દુકાનવાળા થશે એમાં હવે કોઈ મીનમેખ નથી... 

રેખાબહેન એમની દુકાનમાં ને મહાસંમેલનમાં પણ. કાંગસિયા આગેવાનો મદદ માટે ઓફીસ આવ્યા ને મદદ માટે વાત કરી તે બધુ જ કેમેરામાં...